εγώ δεν ξαναψηφίζω, να πάτε να γαμηθείτε

βαθύ | τετάρτη, 25 φλεβάρη 2015 | 7:15 μ.μ.

Γράφει ο mitsos175

Με ρώτησε κάποιος: Πως ήξερες ρε Μήτσο τι θα γίνει με τον Άδωνη;

– Είναι απλό. Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Όταν μάθεις ποιός είναι το όρνεο, ποιός το αρπακτικό, ποιός το πρόβατο καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνουν, πως θα συμπεριφερθούν. Γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Μας δουλεύουν αγάπη μου. Όλοι μαζί αγκαλιασμένοι σε μια παρτούζα μέσα σε ένα βόθρο. Γι αυτό σου πάμε, Επανάσταση να κάνουμε και πίσω μη γυρνάμε. Αλλά το πρόβατο μένει πρόβατο και γίνεται το κυρίως πιάτο στο τραπέζι του κάθε λυκάνθρωπου.

Τι μας είπαν, κατάλαβες; Το γνωστό παραμυθάκι: Ότι ο κάθε βουλευτής εφόσον κάναμε τη βλακεία και τον ψηφίσαμε, μπορεί να κάνει ότι του καπνίσει. Άλλωστε αυτό δε σημαίνει αντιπροσώπευση; Εκτός από νομοθέτες εισαγγελείς, ένορκοι, δικαστές σαν τον Judge Joe Dredd. “Ο νόμος είμαι εγώ” κι εσείς να πάτε να κουρευτείτε. Μη λες τη λέξη “κούρεμα” απαγορεύεται από τους δανειστές.

Ούτε μια ευκαιρία να ακουστούν τα στοιχεία των άλλων, έστω στο αστικό δικαστήριο, ακόμα και μ’ αυτούς τους νόμους που υπάρχουν. Ποιά διάκριση εξουσιών και σαχλαμάρες. Ο μπουμπούκος είναι αθώος. Ο Άδωνης τώρα δικαιώνεται επί ΣΥΡΙΖΑ. Να βγάλετε και τους υπόλοιπους λάδι. Όλους! Άλλωστε τα ίδια κάνετε ή θα κάνετε στο μέλλον κι εσείς. Γιατί να δώσεις συγχωροχάρτι για άλλο λόγο;

Μη ντρέπεσαι καρδία μου, δε φταις εσύ που είσαι πρόβατο. Εντάξει φταις λίγο, γιατί γεννήθηκες άνθρωπος. Το λέει όμως η παροιμία: Το ένα χέρι κρύβει τις βρωμιές του άλλου και τα δυο μαζί ετοιμάζονται για νέο ξεφάντωμα. Ε ρε γλέντια! Θα μας γλεντήσουν καλά.

Αυταπάτες δεν είχα για την πολιτική των καινούριων. Μια ελπίδα είχα με το ΣΥΡΙΖΑ, ότι επειδή δεν είχαν προλάβει να φάνε, ίσως να έκοβαν κάποια ξερά από τη ρίζα τουλάχιστον των αντιπάλων τους. Όχι επειδή πιστεύουν στη δικαιοσύνη, αλλά επειδή θα έδιναν μια χαρά στον κόσμο που τους ψήφισε, που τους τίμησε όχι για τις προεκλογικές αρλούμπες που έλεγαν, αλλά για να τιμωρήσουν τους δεξιούς δοσίλογους που μας ρήμαξαν όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν είναι ότι αθώωσαν τον Άδωνη όλοι σχεδόν πλην ενός αλλά επειδή έχουν αυτή την νοοτροπία των προηγούμενων, το ίδιο σκεπτικό: Δε μιλάς εσύ δεν μιλάω κι εγώ. Σε πλένω τώρα εγώ για να με πλύνεις εσύ όταν ξανάρθεις στα πράγματα.

Θα μου πεις τα ίδια συστήματα, τα ίδια αφεντικά τι περίμενες; Ε όχι κι έτσι. Τόσο ξεκάρφωτα. Αναρωτιέμαι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιπολίτευση θα έκανε τα ίδια. Αλλά τι ρωτάω; Τα ίδια θα έκανε, το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Όλοι σχεδόν που πάει να πει, πως έτσι δε βγαίνει η δουλειά. Δεν έχουμε ελπίδα.

Εγώ δεν ξαναψηφίζω, να πάτε να γαμηθείτε. Ευχή σας δίνω κηφήνες, ξέρω ότι το κάνετε ήδη. Δεν ψήφισα να βγάλετε τέτοια απόφαση. Το αθώος ή ένοχος όφειλε να το αποφασίσει άλλος κι όχι να δείχνατε μια τέτοιου είδους κακώς εννοούμενη “επαγγελματική αλληλεγγύη”.

Με συγχωρείτε αλλά δεν κατανοώ το σκεπτικό σας. Ή ίσως το καταλαβαίνω πολύ καλά. Εγώ ξέρω πως δεν μπορεί να πολεμάς μέχρι εσχάτων στα λόγια αλλά στις πράξεις να αθωώνετε από πριν αλλήλους. Άντε δώστε του κι ένα υπουργείο είναι καλός στο γλείψιμο. Έτσι πάτε μπροστά με τη μέθοδο του σαλίγκαρου: Γλείφοντας, σέρνοντας και με τα κέρατά σας.

Λυπάμαι αλλά δεν μου ταιριάζει η ηθική σας. Δεν είμαι Μεϊμαράκης να λέω πρώτα στον Παυλόπουλο: ”Αντί να γλείφεις του Χατζηνικολάου, έλα να γλείψεις τον δικό μου είναι πιο ωραίος” και μετά να τον ψηφίζω για Πρόεδρο. Ποίος γλύφει τί και σε ποιόν; Που με τόσο πήδημα οι βουλευτές έπρεπε να είναι 69 όχι τρακόσοι χαραμοφάηδες.

Ίσως κάνω λάθος αλλά έτσι αισθάνομαι. Γι αυτό άντε γεια.