Όταν βρίσκεσαι στα τελευταία χωριά των τουρκό-συριακών συνόρων θα συναντήσεις ανθρώπους να κοιτούν απέναντι στο Κομπάνι αμίλητοι και σκεπτικοί. Το βλέμμα τους χαϊδεύει με νοσταλγία τα χαλάσματα της πόλης.
Εκεί βρίσκονται τα παιδιά τους που μάχονται ακόμα εναντίον των τζιχαντιστών, όπου ακόμα κρατούν οι μάχες, εκεί βρίσκονται οι «μάρτυρες» όπως αποκαλούν τους νεκρούς των μαχών, εκεί στο Κομπάνι βρίσκεται το κατεστραμμένο σπιτικό τους.
Το μόνο που δεν βρίσκεται εκεί, μέσα στα χαλάσματα κι ανάμεσα στις νάρκες που έσπειραν πίσω τους οι ηττημένοι τζιχαντιστές είναι αυτό που κουβαλούν στην καρδιά τους οι πρόσφυγες των χωριών και των καταυλισμών του Σουρούτς απ’ το Κομπάνι, πιο ζωντανό και καθαρό από ποτέ: το όνειρο της επιστροφής στην ελεύθερη πατρίδα τους, το όνειρο της ανοικοδόμησης της πόλης και των χωριών τους και η επιστροφή τους εκεί.
Αστράφτει το βλέμμα τους όταν σου μιλούν για το Κομπάνι.
Άνθρωποι αγέρωχοι, περήφανοι και φιλόξενοι. Σου μιλούν για τις μάχες, την φρίκη και την καταστροφή που έζησαν, μα δε λυγίζουν στιγμή, σύντομα θα επιστρέψουν, σε διαβεβαιώνουν γι’ αυτό, ακόμα κι αν χρειαστεί να χτίσουν το σπίτι τους με τα ίδια τους τα χέρια.
Πολλοί απ’ αυτούς επιστρέφουν πίσω, αφήνοντας την ασφάλεια των καταυλισμών, σε μια πόλη που το 80% και πλέον έχει καταστραφεί ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς. Δεν μπορούν να περιμένουν, δεν τους σταματούν ούτε οι νάρκες, ούτε τα βλήματα που δεν έχουν εκραγεί, ούτε οι δομές που έχουν καταστραφεί, τίποτα.
Πολλοί έχουν χάσει ήδη τη ζωή τους στα χαλάσματα γυρίζοντας πίσω. Το Κομπάνι όμως θα φτιαχτεί και η ελπίδα θ’ ανθίσει ξανά στις γειτονιές του όπως παλιά, όπως ανθίζει το γέλιο στο πρόσωπο των παιδιών στους καταυλισμούς που αντηχεί στο γκρίζο των σκηνών, που σε κοιτούν και σχηματίζουν το σήμα της νίκης με τα χέρια τους αποτυπώνοντας στις ζωγραφιές τους με τα χρώματα του Κουρδιστάν τη φρίκη του πολέμου και τη νικηφόρα μάχη των μαχητριών και των μαχητών και στην πολύχρωμη λέξη «Kobane» κλείνουν μέσα της, όλη την ελπίδα που θα κάνει τη ζωή ν’ ανθίσει και να θεριέψει ξανά στην πατρίδα τους, κόντρα στον πόλεμο και στον θάνατο.
Αυτό είναι το Κομπάνι, με λίγα λόγια, στην ουσία του για τους Κούρδους …και όχι τα χαλάσματα.
http://www.stokokkino.gr