* john steinbeckδιον διομ μανιάς | 17η απρ 2016
μια φορά κι ένα καιρό είχα πει σε κάποιον καρεκλοκένταυρο θιακό
– μπορεί να είναι λάθος αλλά είναι η άποψη μου
τι ήθελα και το είπα, έγινε μπλε και μου είπε αγριεμένος
– μη μου πεις ότι έχεις και άποψη
η αρχομανία των ίδιων και των ίδιων στο θιάκι, δημιουργεί αναξιοκρατία και εκφασισμό καταργώντας τον πλουραλισμό και την ελευθερία των ιδεών, με σκοπό τον εύκολο πλουτισμό ολίγων γνωστών και την ένδεια των πολλών.
η ανάγκη αυτών των ατόμων να ελέγχουν την κοινή γνώμη δημιουργεί ομάδες ακολούθων, “ρουφιάνους των καφενείων” τους λέγανε την εποχή των τσιφλικάδων.
ομάδες αδίστακτων ηλιθίων για τριμόψυχα ή καμιά τζούρα.
η έκφραση άποψης τους αγριεύει όπως το κόκκινο τα βόδια και κάνουν τη ζωή δύσκολή σε κείνους που το αποτολμούν, τους περιθωριοποιούν με στοχευμένες και μεθοδευμένες προσπάθειες με σκοπό το φόβο (ακόμη και την αυτοκτονία) για να διαιωνίζεται ο λήθαργος των προβάτων μέχρι να οδηγηθούν στο χασάπη.
έτσι οι θιακοί κατάντησαν να σκιάζουνται να εκφραστούν έναντι των διεφθαρμένων για να μη ντροπιάζουνται και κρατούν την άποψη τους σαν πολύτιμο αγαθό και στάση ζωής και δεν την μοιράζουνται για να είναι ήσυχοι αυτοί κ η οικογένεια τους.
π.χ. είναι βδελυγμία, είναι απέχθεια, είναι φρικιαστικό, είναι ανοσιούργημα να σχολιάζεις θιακά θέματα ή αιρετικούς αιρετούς θιακούς στο iloveithaki
χουα χα χα χα χα χα φίλε μου
κάποιος είπε
* “ η επιθυμία για πλουτισμό σε παγώνει για πάντα στο εγώ και ξεχνάς το εμείς”
και κάποιος άλλος
“but as year follows year, more old men disappear. and someday no one remember them”
foolish people
){kind=link}
One Comment
aris
Ουφ ορε πατριώτη είπα να μη συνεχίσω αλλά δε μπόρεσα.
Και όχι τίποτις άλλο αλλά θα κάμω προθέρμανση, θα αγριέψω και μετά με τους άλλους πώς θα υπομονέψω??
Παρά του ότι χρόνια και ζαμάνια τα τρώω στη μάπα (επί το λαϊκότερο και με το συμπάθιο) όλα αυτά, πώς διάολο να τα ανέχεσαι καθημερινά?
Εσύ την έπαθες σαν τον πατέρα μου που ναυτικός γαρ είχε κάμει όνειρο της ζωής του να βγεί στη σύνταξη, να πάρει τη «γριά» του και να κάτσει στο νησί αφήνοντας τον Πειραιά με το ωραίο του γραφείο που του είχε έτοιμο η εταιρεία, (ήταν στην ουσία στέλεχος) και τον παρακαλάανε για χρόνια να συνεχίσει στη στεριά.
Τόνε γλέπω λοιπόνε μετά λίγα χρόνια που ήρτα με άδεια, καθιστό κάτου από την κληματαριά να καπνίζει και να λύνει σταυρόλεξα.
Για δεν πας κανιά βόλτα μέχρι τη πλατεία να πεις καμιά κουβέντα να περάσει η ώρα σου του λέω και κάθεσαι και καπνίζεις?
Και με ποιόν να κουβεντιάσω παιδάκι μου λέει??
Έκαμα το απογευματινό μου μπάνιο και τόνε πήρα παρέα να πιούμε το ουζάκι μας γεμάτος απορία!
Τώρα που εγώ έχω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα μου λυθήκανε οι απορίες. Χα χα χα.
Αλλά τι κάμω? Πάω στη πλατεία μόνο για να ακούω και να λύνω γρίφους, πώς δηλαδή λέγεται και που αποσκοπεί οποιαδήποτε μαλακία που ακούω.
Είναι σαν το σταυρόλεξο που έλυνε ο πατέρας μου μονάχος. Όμως υπάρχει πλεονέκτημα, γνωρίζω τι παίζει μπάλα γύρω μου!
Ευχαρίστησή μου (γιατί έγινα και εγώ κουρλός):
Τη βρίσκω με ό,τι χουνέρι παθαίνει ο καθένας που το έχω προβλέψει, αλλά επειδή είμαι ξένος «άρα μακάκας» εισπράττω ειρωνεία από την άποψή μου, είτε δεν έχω μιλήσει καθόλου γιατί άμα μιλήσω μετά με λένε και γρουσούζη.
Αυτή τη στάση μου την συμβούλεψε ένας φίλος από το δίπλα νησί που κάνει το ίδιο.
Παντού τα ίδια φίλε, εφαρμόζω λοιπόν την ομοιοπαθητική για να μην χάνω!
Έχει και αυτή η μέθοδος το ενδιαφέρον της και τα καλά αποτελέσματά της, αν και ώρες – ώρες νοιώθω ότι στερείται λίγο ηθικής.
Ξέρεις ρε φίλε δε μπορώ να βλέπω τον άλλονε να πέφτει στο «γκρεμό» και να μην του έχω πει τίποτα.
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα