sraosha | Κυριακή, 17 Ιουλίου 2016
Το καλό με τα λοξά κείμενα, τα κάπως ζαβά, είναι ότι δίνουν την αίσθηση ότι πάνε πολύ βαθιά. Το λιγότερο καλό είναι ότι δεν ξέρεις αν πάντοτε βρίσκουνε τον στόχο τους. Εκτός και αν ο στόχος τους δεν είναι ρητός και συγκεκριμένος, παρά ένα πεδίο που πρέπει να καλυφθεί, έστω και σποραδικά.
Όταν άνοιξα τουίτερ το 2011, έβαλα για μότο το “I chose not to choose: I chose something else”, παραφράζοντας τον Ρέντον του Trainspotting.
Ξέρω βεβαίως καλά πως οι αποφάσεις δεν είναι για τους ανώριμους, γνωρίζω πολύ καλά πως η αμλέτεια αναποφασιστικότητα είναι εξίσου γοητευτική με την ανεμελιά και την ανευθυνότητα: λογοτεχνικώς και μόνο. Επίσης ξέρω πως λίγες αποφάσεις είναι υπόθεση του λέω ένα ναι ή ένα όχι: προσωπικά τουλάχιστον, τα ναι έχω αναγκαστεί να τα στηρίξω ξανά και ξανά, από κατάφαση σε κατάφαση. Τα όχι, άπαξ και τα είπα, δεν γυρίζω να τα ξανακοιτάξω — αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Από την άλλη, πόση πλάνη και πόσος ακκισμός κρύβεται πίσω από την ανάγκη μας για καθαρές λύσεις διαρκείας, πίσω από κάθε Τορδεσίγιας. Πόσο αρματωμένος με λέπια, πόσο χωμένος μέσα στο πώς λειτουργούν οι αφηγήσεις αλλά όχι η ζωή πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι οι αποφάσεις είναι διακόπτης που γυρίζεις, το μπλε χάπι ή το κόκκινο χάπι.
Εντάξει, ναι: γνωρίζω από την καλή και από την ανάποδη, ότι πάντοτε σχεδόν οι ωραίες αποφάσεις είναι οι δύσκολες αποφάσεις. Έμαθα καλά επίσης ότι εσύ πρέπει να αποφασίσεις, όχι κάποια εξουσία από αλλού, ποιες είναι οι επιλογές σου και ότι συνήθως είναι περισσότερες από δύο: μπορεί να σκεφτόμαστε δυιστικά ή και μανιχαϊστικά κάποτε, αλλά ο κόσμος δεν είναι ψηφιακός. Τέλος, κάθε επιλογή διακλαδίζεται σε άλλες καινούργιες επιλογές, ώστε κάθε μονοπάτι από αλυσιδωτές αποφάσεις βγάζει αλλού γι’ αλλού.
Με δυο λόγια, κάθε επιλογή απαρτίζεται από τουλάχιστον δύο αποφάσεις. Η πρώτη απόφαση αφορά το ποιες εναλλακτικές θα θέσουμε αρχικά υπόψη μας, δύο ή περισσότερες· η δεύτερη απόφαση είναι η επιλογή καθεαυτή: ποια από τις εναλλακτικές θα διαλέξουμε και θα διαλέγουμε ξανά και ξανά, μέσα από τις υποεπιλογές που καθεμιά της θα μας ανοίξει.
Αυτοσμιλευόμαστε και αυτοφωτιζόμαστε και αυτοεπινοούμαστε μέσα από τις επιλογές μας. Ίσως πούμε στους εαυτούς μας ότι είμαστε εκεί όπου μας έφερε μια ακολουθία από ναι και όχι, από 1 και 0. Θα επικαλεστούμε και διάφορα Ich kann nicht anders. Όμως είμαστε αυτό που μας έπλασε και μας φώτισε και μας επινόησε κάθε χτύπημα με τη σμίλη που λέγεται επιλογή κι απόφαση.
Αναρτήθηκε από Sraosha στις 3:31 π.μ.
){kind=link}
One Comment
aris
Επειδή σύμφωνα με προλεγόμενά μου κάπου με άγγιξε τούτο το άρθρο, το βρίσκω σωστό να απαντήσω.
Στο ρεζουμέ λοιπόνε:
…«Με δυο λόγια, κάθε επιλογή απαρτίζεται από τουλάχιστον δύο αποφάσεις. Η πρώτη απόφαση αφορά το ποιες εναλλακτικές θα θέσουμε αρχικά υπόψη μας, δύο ή περισσότερες• η δεύτερη απόφαση είναι η επιλογή καθεαυτή: ποια από τις εναλλακτικές θα διαλέξουμε και θα διαλέγουμε ξανά και ξανά, μέσα από τις υποεπιλογές που καθεμιά της θα μας ανοίξει.»…
Σωστό και εδώ επιλέγεις το καλύτερο μακριά από νεύρα και αυθορμητισμούς.
Η ορθότερη επιλογή είναι να κερδίζεις μια μάχη με τις λιγότερες απώλειες εφόσον δεν σε πιέζει ο χρόνος, μα και να «νοιώσει» ο αντίπαλος τις «πουστιές» του.
Ποιο πιασάρικα λοιπόνε:
Πές ότι κάποιοι σου σκοτώσανε τη μάνα και τον πατέρα γιατί ήσουνα άοπλος και νόμος δεν υπάρχει να βρεις άκρη.
Τι κάνεις?
Ορμάς να τσου φας με τα δόντια? Σε φάανε στα μισά τση διαδρομής.
Αποκτάς πιστόλι και το δείχνεις? Όχι γιατί φυλάγουνται!
Τσου σκοτώνεις στη πρώτη ευκαιρία? Έ και? Ούτε θα καταλάβουνε τίποτα από ό,τι νοιώθεις εσύ. Τον αργό θάνατο τον ξέρετε? Πρώτα τσου βαράς το δεξί χέρι ώστε αχρηστεύοντας το θα ξέρουν ότι οπλοφορείς, αλλά δεν θα έχουν δεξί χέρι οπότε έχεις πλεονέκτημα. Μετά τσου βαράς τη μύτη για να νοιώθουνε όμορφοι, μετά κλπ, κλπ.
Αιφνιδίασα κάποιους? Προφανώς αυτούς που σύμφωνα με προηγούμενο σχόλιο με βλέπανε να φοράω «γόβες» με το ζόρι, χα χα χα.
Ναι δέχτηκα να μου τσι φορέσουνε αλλά έκοψα τα τακούνια! Πότε τρέχεις περισσότερο ότα φοράς άρβυλα, για γόβες χωρίς τακούνια?
Άρα λοιπόν σωστά υπάρχουν πάντα περισσότερες εναλλακτικές μα και πολλές υποεπιλογές, είναι δε θέμα ψυχραιμίας και ορθολογισμού η τελική επιλογή.
Ξέρετε πότε κερδήθηκε πανεύκολα η μάχη των Πλαταιών? Όταν οι Πέρσες πιστέψανε ότι οι Έλληνες φοράανε «γόβες».
Και ξέρετε ποια είναι η δίκαιη τοποθέτηση όταν δεν υπάρξει ειλικρινής μεταμέλεια?
Τι είπε ο Χριστός?
«μάχαιραν έδωσες μάχαιραν θα λάβεις».
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα.