κοκαΐνη
σκέφτομαι καμιά φορά ν αλλάξω συμπεριφορά.
ν αρχίσω να μιλώ σοβαρά, να με καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που μ ακούνε
να υπάρχει λόγος που μιλώ
τι παταλά είναι αυτά που λέω και κάνω, γιατί δεν φέρομαι σαν τους άλλους ανθρώπους;
γιατί είμαι γραφικός;
τι ωραία που θα ήταν η μέρα μου να πέρναε κάπως έτσι
να σηκωνόμουν το πρωί
να πήγαινα στο μπάνιο να νιβόμουν, να σκουπιζόμουν και να χτενιζόμουν
να φτιαχνα τον καφέ μου και να βγαινα στο μπαλκόνι να τον πιώ μαζί μ ένα ποτήρι κρύο νερό, χωρίς να έχω πονοκέφαλο από το ξενύχτι
κι εκεί ν άρχιζα να σκέφτομαι
η εικόνα μπροστά μου δεν υπάρχει από την συνήθεια, είναι σαν να βλέπω μόνο μέσα στο μυαλό μου, σα να είμαι εγώ κ οι σκέψεις μου
πως να το παρομοιάσω;
ένας χείμαρος οι σκέψεις, ελεύθερες σαν νερό που πέφτει από ψηλά, σκάνε πάνω στα βράχια και γίνονται σταγόνες, σταγονίδια στο περιβάλλον.
άντε μάσε κάποιες κάντες νερό δροσερό και πιές, ξεκίνα.
τι έκανα χθες, τι θα κάνω σήμερα, κάτι νέο.
λέω να πάω να περπατήσω να δω κάνα θιακό να πούμε κάνα μαντάτο κάνα κουτσομπολιό, μετά να πάω στο καφενείο να πιούμε καμιά μπύρα, λίγο μεζέ, να κοροϊδέψουμε, να πειράξουμε και μετά σπίτι για φαί και ύπνο πάλι.
και μετά γέρασες και λες καλά ήταν,
– για σκέψου να γεννιόμουν να μεγάλωνα μέσα στις φαβέλες της τζακάρτας, βρώμα, κάτουρο, ξύλο, αρρώστιες, πείνα, δυστυχία και στα τριάντα να πέθαινες από γεράματα.
– για σκέψου να γεννιόμουν εβραίος τρισκατάρατος να χτιζα ναούς, βαβυλώνες, πυραμίδες, πολιτισμούς, να οργάνωνα την καπιταλιστική ζωή του πλανήτη και να αισθανόμουν αποδιοπομπαίος τράγος.
– για σκέψου να ήμουν πλούσιος στο λος άντζελες, να τα είχα όλα, να είχα βαρεθεί τις γκόμενες και να είχα παιδάκια, να είχα σνιφάρει ένα βουνό κοκαΐνη, να είχα πιεί ένα αμπάρι χάπια, να είχα αλλάξει δέρμα, να με ήξερε και να μ αγάπαε ούλος ο κόσμος, να με σκοτώνανε οι δικοί μου στα πενήντα.
μα τ είναι αυτά που σκέφτομαι πρωί – πρωί, τι σταγόνες έμασα
αύριο θα προσέξω οι σταγόνες μου νάναι πιο δροσερές
φιλάκια
){kind=link}
One Comment
aris
Είπα το λοιπόνε να μη σου απαντήσω, αλλά το αποφάσισα τελικά.
Έφυα τυχαία από το νησί και θα ματάρτω σύντομα.
Ευτυχώς λέω στη γυναίκα γιατί κουράστηκα.
Έ σε πιάσανε και οι προκοπές και ψόφησες μου λέει .
Ορέ με κούρασε που δεν έχω άνθρωπο να πιώ ένα καφέ τση λέω.
Και επήα Πελοπόννησο αλλάζοντας τελείως συνήθειες. Καφενεδάκι, καμιά γουρουνοπούλα (που δε τρώεται πανάθεμάτη), κρασάκι, κλπ., αλλά πάλε τα ίδια !
Κάπως έτσι τη βγάζουνε και σκέφτουνται και άλλοι, μονάχος σου νομίζεις πως είσαι?
Τραβέρσο ανάποδο φίλε, κόβεις ταχύτητα και άστο να βαράει, η μόνη λύση!
Βρέθηκα τσι προάλλες λοιπόνε σε ένα ορεινό χωριό προς τη Νεμέα σε ένα πανηγύρι.
Να τα κλαρίνα, να τα τούμπανα στο διαπασών, να μια λουλουδού αλλοδαπή δίμετρη με καυτό σορτς και σουτιέν, δεν άκουα τίποτις αλλά τη λουλουδού την έγλεπα!
Δημοτικότατα τραγούδια, μετά το Γιώργη μ΄ έπεσε το «είσαι αμαρτωλή – είσαι αμαρτωλή» χα χα χα. Έδεκει έρχεται και ο κουβάς με τσι Άμστελ.
Κρασί ορέ του λέω δεν έχεις?
Όχι μου λέει πόσες να αφήσω? Τση μάνας σου λέω από μέσα μου, αλλά από όξου είπα καμιά δεκαριά.
Λέω στο φίλο δίπλα, καλά ορέ απάνου στο βουνό μπύρες θα πιούμε? Τι στο διάολο το κλαρίνο βαβαρικό, θα πίνουμε και μπύρα Μπαβάρια? Στη Νεμέα είμαστε για στη Βαβαρία?
Έ όχι και το κλαρίνο Βαβαρικό ρε φίλε μου λέει!
Καλά άστο του λέω να πάρω μάτι τη λουλουδού καλύτερα.
Εδώ που τα λέμε άμα λείπανε τα «εισαγόμενα» λουδουδού θα έγλεπα?
Όλα μια φιλοσοφία και μία πρακτική είναι!
Πώς παράδειγμα βρίσκεις κρασί εμφιαλωμένο με λεζάντα επτανησιακού εστιατορίου στη προθήκη οινοποιείου της Νεμέας, που ούτε και στη Νεμέα ξέρεις από πού γίνεται εισαγωγή του κρασιού?
(Νομίζεις πως κάνω πλάκα? Δεν μπορώ να γράψω όνομα)!
Τραβέρσο ανάποδο φίλε, η μόνη λύση και όποιος θέλει ας ακολουθήσει,
Και για να γελάσει το χειλάκι σου να σου χαρίσω λίγους στίχους που αντιλαλούν τακτικότατα στα τιμημένα Ελληνικά βουνά:
… «Είσαι αμαρτωλή
Δε σε θέλω πια
Είσαι αμαρτωλή
Φύγε μακριά
Ήρθαν και μου είπαν με άλλους πως γυρνάς
Τώρα έφυγες κι αγάπες μου ζητάς
Ήρθαν και μου είπαν με άλλους πως γυρνάς
Τώρα έφυγες κι αγάπες μου ζητάς
Είσαι αμαρτωλή
Δε σε θέλω πια»…
Και για να γελάσεις περισσότερο όλα αυτά συμβήκανε στον προαύλιο χώρο μιας εκκλησιάς της Αγ. Παρασκευής μετά τον εσπερινό και δίπλα από τη «λουλουδού» υπήρχε η είσοδος που έμπαινες να ανάψεις το κεράκι σου για να βγάλει και κάτι τις η εκκλησιά.
Και για να γελάσεις ακόμα περισσότερο κατά τις μία π.μ. πλακώσανε μετά από κάρφωμα και τα ΣΔΟΕ!! Χα χα χα.
Αυτή είναι η παιδεία του Νεοέλληνα, εκεί τον φτάσανε και αυτά πληρώνουμε φταίξαντες και μη φταίξαντες .
Τραβέρσο ανάποδο λοιπόνε, δίνεις το παράδειγμα και άσε να μπατάρει όποιος δεν σκέφτεται. (Τσι μωρές παρθένες θυμήθηκα νυχτιάτικα και όχι εκ του πονηρού πα, πα, πα. ).
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα.