dion diom manias
Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου: «Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του» Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες ημερολόγια καίει και πτυχία Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό για της ζωής του την σκηνοθεσία Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε δεν έλειψε στιγμή απ’ το πλευρό του ζητώντας με μανία στην αγκάλη του την κόλαση και τον παράδεισό του Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο και στο στερνό του γράμμα μου `χε γράψει: «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει» Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο; Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ με των ματιών σας τη φωτιά σημαία είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε μ’ αρέσει να αρμενίζουμε παρέα |
απάντηση στo aris: μπούρδες και κουρουφάξαλα
μα φίλε μου, μου λες ν αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι,
να μην προσπαθήσουμε να τ αλλάξουμε
να επιτρέπουμε να μας κυβερνάνε “θλιβερά εκτοπλάσματα της κοινωνικής συμβατικότητας”/ χ γιανναράς
να επιτρέπουμε να ταίζουν τεμπέληδες, να συντηρούν εκατοντάδες ψευτοομίλους ταμπέλες, ατάλαντους καλλιτέχνες, μετριότατους έως και κωμικούς συγγραφείς, επιπόλαιους ή επιδεικτικά χυδαίους και έμπειρους απατεώνες δημοτικούς άρχοντες…
και δίνοντας έμφαση στα λόγια της αφρ μάνου η οποία απευθυνόμενη στις κυβερνήσεις των τελευταίων 42 χρόνων λέει:
“Αυτή η χώρα θα γίνει χώρα και δεν θα γίνει από σάς, λυπάμαι.
Εσείς είχατε 42 χρόνια να το κάνετε και αντ’ αυτού,
την διαλύσατε εις τα εξ ων συνετέθη.
Άλλοι θα την φτιάξουν.
Σαν αντιπολίτευση δεν έλεγαν και πολλά.
Σαν κυβέρνηση είναι καλύτεροι από σάς.
Με λάθη-όχι εγκλήματα
Με καθυστερήσεις – όχι πάντως 42 χρόνια
Με ερασιτεχνισμούς – όχι επαγγελματίες αετονύχηδες
Με γκάφες – όχι ακόμα ανεπανόρθωτες
Και δυστυχώς, και με λαϊκισμούς – όχι όμως “αριστοκρατικές”
απάτες, τύπου Λιάπη, Βερελή, Τσοχατζόπουλου κ.ά. ….”
σκέψου να είχαμε ακόμη μητσοτάκηδες / καραμανλήδες / βενιζέλους
σκέψου να διαχειριζόταν το τελευταίο μνημόνιο οι σαμαράδες\αδώνηδες/πλεύρηδες
κι ακόμη σκέψου να μας κυβερνούσε το κκε της λιάνας, να βγαίναμε απο ευρώπη και να το κάναμε τι;
βόρεια κορέα, βουλγαρία, κούβα, μπας και κάποτε όλος πλανήτης εμπιστευτεί τον κουμουνισμό;
δεν είχαμε εναλλακτική φίλε μου, τυχεροί είμαστε που βρέθηκε ο τσίπρας με το συριζα και αγωνίζονται για το λαό μας
και πολύ σωστα τα λέει η α σαμίου:
“όσο βλέπω λαμόγια να πληρώνουν και να δίνουν εξηγήσεις σε εξεταστικές, και καταθέσεις κλεφταράδων να δεσμεύονται, πάλι Τσίπρα θα ψηφίσω δαγκωτό! Κι όταν βλέπω τα στραβά, πάλι θα τα λέω, γιατί αυτό διαφοροποιεί τον πολίτη από το κομματόσκυλο”
μα φίλε μου
“αν έχει νόημα η λέξη «κόλαση», σίγουρα σημαίνει τον βασανισμό να ζει κανείς τη μία και μοναδική ζωή του σε κοινωνία που κυριαρχούν η συμβατικότητα, τα προσχήματα, ο αμοραλισμός”./ χ γιανναράς
και να επιτρέπουμε σε κάθε ηλίθιο να την καταστρέφει, να την κάνει κόλαση; λέγοντας απλά πως η ζωή είναι πουτάνα;
δεν φτάνει φίλε μου, μόνος σου δεν κάνεις τίποτα, θέλει συλλογικό αγώνα για να οριοθετηθεί η διάκριση και η διαφορά, για να εξαληφθεί ο κοινωνικός ρατσισμός κ οι ανισότητες
muchos besos compañeros
και για να μην ξεχνιόμαστε, μ’ αρέσει να αρμενίζουμε παρέα