Άγναντα, δεκαετία του 20.
thegreekcloud | 07.05.2015 | 05:13
Πάνος Θεοδωρίδης
Βρέθηκα καμιά δεκαριά φορές στα τελευταία τριάντα χρόνια σε σχολικές τάξεις, καλεσμένος από καθηγητές . Συνήθως, δύο άκρως ευχάριστες ώρες, όπου οι μαθητές είχαν προετοιμαστεί, δούλεψαν πάνω σε βιβλία ή κείμενα που έγραψα. Οι παρουσιάσεις τους ικανοποιητικές, οι ερωτήσεις τους καίριες. Οι απορίες τους,ήταν συνήθως και δικές μου απορίες. Καμιά αύρα θαυμασμού ή εύνοιας προς τον συγγραφέα. Την ίδια αγαθή εντύπωση αποκόμισαν και συνάδελφοι στο άθλημα με τους οποίους έτυχε να μιλήσω.
Μόλις παρακολούθησα την συζήτηση στη Βουλή για νέες ρυθμίσεις του υπουργείου Παιδείας. Μπορεί κάποιος να τις ονομάσει και αντιαλλεργικές αλοιφές. Έμεινα στα της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Τα φροντιστήρια έχουν πλέον αργίες και οι φροντιστές ωράριο έως 21 ώρες την εβδομάδα.
Γνωρίζοντας πως κανένας νόμος δεν είναι δυνατόν να ανταποκριθεί σε κάποιας μορφής πραγματικότητα, δεν μπορώ παρά να επαινέσω και αυτό το φασκελοκουκούλωμα.
Εάν ένας αστροναύτης ήταν σε θέση να παρακολουθήσει την νομοθετική εκπαιδευτική εξέλιξη της χώρας, θα επέστρεφε στην καμπίνα του, στο Σύμπαν, ευχαριστημένος. Διαχρονικός αστροναύτης- επί αμέτρητα χρόνια η απάθεια και η σκληρότητα γονιών και καθηγητών απέναντι στο μαθητικό κοινό, σπάζει κούπες για τα λόγια που είπες.
Πως γίνεται να λυώνουν στη δουλειά οι αξιέπαινες σχολικές τάξεις και ταυτόχρονα ,πάνω απο αυτές, όλα να θεωρούνται συνδικαλιστικό ξεκατίνιασμα; Ποιοί είναι αυτοί που είτε σακατεύουν με εκατοντάδες σελίδες την πάλαι ποτέ Τράπεζα Θεμάτων, είτε εκφράζουν την αντιπάθειά τους προς αυτήν ,επειδή λέγεται Τράπεζα, άρα υπάρχει φλερτ με τον καπιταλισμό;
Και αυτές οι Ολυμπιάδες, μαθητικές και των πρώτων χρόνων στο πανεπιστήμιο, οι καλοί σκακιστές, πως γίνονται πάλι εισιτήρια για την επόμενη εκπαιδευτική κλίμακα; Ο μύλος των μετεγγραφών, η αδιατάρακτη αποστήθιση των γενικών εξετάσεων,η άδοξη πυκνότητα λέξεων στις περιλάλητες προσεγγίσεις στη λογοτεχνία, με αποκορύφωμα την εκτέλεση από τα έξι μέτρα ποιημάτων;
Τι γίνεται με τους ιδιαιτερατζήδες (δεν ήξερα τον όρο) που τώρα ,με καθεστωτικά ισοπεδωτικό το φροντιστήριο, μετατρέπονται σε πρωτοπόρους της μαύρης εργασίας, που το μόνο πρόβλημα για το κράτος είναι πως δεν φορολογούνται, ίδιο πρόβλημα με τους ηλεκτρολόγους;
Τα σχεδόν μεταφυσικά φαινόμενα της Παιδείας, αφήνονται όχι να ωριμάσουν, αλλά να σαπίσουν μέσα στην πιο σκληρή ομερτά.
Από κάποιο εθνικό κέντρο τεκμηρίωσης, μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει ένα μέρος από μεταπτυχιακές εργασίες και διδακτορικά που αναρτώνται εκεί, υπό την θρασύτατη αμετροέπεια και κομπασμό των βαθμοφόρων, πλέον ,της ακαδημαϊκής αγοράς. Μπορείτε να φανταστείτε ποιά ιδρύματα και σχολές έχουν το θράσος να παρακολουθούν διατριβές;
Κάποιος μπορεί να αντιτείνει ότι επιμένω στο μειοψηφικό πακέτο των μεταπτυχιακών μας σπουδαστών, και πως η πλειοψηφία τους είναι αντάξια του χαρτιού που διεκδικεί. Αλλά η τοξικότητα πολλών κειμένων, είναι αφοπλιστική. Συχνά τα συναντάς, καθώς η μηχανή αναζήτησης τα ανασύρει από διάφορες πηγές.
Πουθενά ένας οδικός χάρτης, πουθενά μιά αυστηρή αποτίμηση. Δεν μιλάω για το αυταπόδεικτο μαθαίνουν να μαθαίνουν. Μιά ουράνια σβήστρα μπαίνει ανάμεσα σε ένα CV των επαγγελματικών χώρων και στο φλου παράπονο από χαρτιά είμαστε μια χαρά, δουλειά δεν έχουμε.
Επιπλέον, παρά τα τσιτάτα των φιλοσόφων της εθνικής μας αναβίωσης, που δεν επιτρέπει την διολίσθηση στο γκαρσονισμό, η χώρα έχει γεμίσει ντιλιβεράδες και σερβιτόρους, ενώ στις τουριστικές περιοχές, η αποχή από τις σχολικές τάξεις, φτάνει στο ακαταλόγιστο.Αλλά αυτό το φαινόμενο θεωρείται τυπικό εξάρτημα της παγκοσμιοποίησης, ενώ όταν φτάνεις στις άλλες χώρες και τι γίνεται εκεί, θα ακούσεις τα μύρια όσα διότι άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας.
‘Ερχεται από παλιά, δεν είναι τωρινό και θα μας στοιχειώνει και στο μέλλον. Κανενός πιτσιρικά η ζωή δεν βρίσκεται στα χέρια του. Σήμερα, οι καθηγητές έχουν ηγέτη του κλάδου τον Κοτσιφάκη που ευτυχώς έχει blog και μπορείτε να κρίνετε μόνοι σας.Ο αυριανός δεν θα είναι πιο αποτελεσματικός, μήτε ο μεθαυριανός.
Δεν υπάρχει το αυτονόητο:ο διάλογος για την Παιδεία. Διότι είναι αδύνατο να υπάρξει. Δεν ανήκουμε στις χώρες του αυτονόητου. Αλλά από υπαινιγμούς, σκίζουμε.
Ο γάμος της Οικογένειας με την Καχυποψία, των διδασκόντων με την Ανέχεια και των μαθητών/σπουδαστών, με την πληρη Σύγχυση, θα μπορούσαν να ενισχύσουν την διαπίστωση για την ταξικότητα της Παιδείας, αλλά φρονώ πως είναι τρισχειρότερη η κατάσταση: χτίζονται φέουδα,εκπαιδεύονται «ευγενείς και δουλοπάροικοι» και μόνον οι σαδομαζοχιστές των ερμηνευτικών εγκυκλίων μαστιγώνουν δικαίους και αδίκους.
Το Σύστημα λειτουργεί αυτόνομα. Εκτός Βουλής, εκτός συνδικάτων, εκτός ιδιωτικής πρωτοβουλίας, εκτός δημοσίου συμφέροντος. Και οι πελάτες του Γιάννη Ζουγανέλη στο παιχνίδι με τις τέσσερις απαντήσεις, δεν γνωρίζουν.
Σε άλλη χώρα ζούμε, για άλλη νομοθετούμε ,και η μόνη επιρροή που ασκούμε στους νέους παραμένει τραγική.
