δδμανιάς: ένας σπουργίτης στη βροχή – κι ένα ολόκληρο σύστημα που μας ταλανίζει από παιδιά

iloveithaki.gr, 12/7/2025

μέσα στην πόλη, αριθμός.
καλημέρα σας, κύριε μηδέν, από την πολυκατοικία (μεσολογγίου 104), στον όροφο 3.
με ταυτότητα, με αφμ, με σύστημα gps για να μη χαθείς απ’ το σύστημα που σε έχασε πριν σε βρει.

χαράματα τετάρτης, κι εσύ στους δρόμους.
δεν είναι βόλτα, δεν είναι δουλειά. είναι απόδραση από τον εαυτό σου, από τις σκέψεις σου.
εκεί που κάποτε φώναζες “γκολ” στα χωράφια, τώρα μετράς τα βήματα σου στους έρημους δρόμους

η γενιά μας δεν ζητάει επανάσταση –
ζητάει ένα “υπάρχεις” σε τοίχο ξεβαμμένο,
κάτι απ’ τα παλιά περάσματα που να μην μυρίζει πετρέλαιο και παραίτηση.

να μην ψάχνεις ακόμα εκείνες τις φωνές των φίλων
που χάθηκαν.

η κοινωνία σε θέλει κουρασμένο.
σε θέλει ξεφτισμένο μπουφάν.
σε θέλει να περπατάς με μάτια κάτω, να μετράς τις πλάκες,

να μη δεις, να μη θυμηθείς.

είμαστε αυτοί που σβήστηκαν απ’ τον χάρτη.
μας μάθανε να πατάμε πάνω στα όνειρά μας για να φανούμε “ρεαλιστές”.

μας μάθανε να ταξιδεύουμε να φεύγουμε, να ξεχνάμε

κι όταν τραγουδάμε ακόμα τα μπλουζ της άγριας νιότης,
μας λένε “αφέλεις”, “ρομαντικούς”, ή χειρότερα – “γραφικούς”.

κανένας δεν λέει
ότι μεγαλώσαμε με σκιές να μας κυνηγάνε,
με χρέη που δεν κάναμε,
σε χώρες που δεν μας χωρέσανε.

μα ξέρεις τι με τρομάζει πιο πολύ;
όχι ότι η ζωή έγινε κυνηγητό.
αλλά ότι αρχίσαμε να το αποδεχόμαστε.
σαν σπουργίτια στη βροχή, που ξέχασαν πως κάποτε ήθελαν να πετάξουν

ό,τι πιο τρυφερό και σκληρό μαζί.
ένα απλό τζιτζίκι, φωνή του πρωινού, που στέκεται μόνο,
στη σκοπιά της ερημιάς,
τραγουδώντας όχι χαρές,
αλλά μπλουζ – τον ήχο της νιότης μας που δεν την χώρεσε η πραγματικότητα.
ίσως είμαστε όλοι αυτό το τζιτζίκι.
μόνο που οι περισσότεροι έχουμε σταματήσει να τραγουδάμε