loveithaki | aug 6th, 2016
διον διομ μανιάς
σε κοινωνίες παρακμής όπως το θιάκι, οι άνθρωποι φτάνουμε να ψηφίζουμε για άρχοντες και εξουσιαστές μας θλιβερά εκτοπλάσματα της κοινωνικής συμβατικότητας, γιατί έχουμε χάσει την ικανότητα να ξεχωρίζουμε τα πρόσωπα από τα προσωπεία, το πραγματικό από το επίπλαστο.
γιατί οι θιακοί άνθρωποι ξύπνιοι, για δεκαετίες χωρίς προσχήματα και με παιδαριώδη κριτήρια μόνο για να ταίζουμε μερικούς τεμπέληδες επαινούσαμε , βραβεύαμε, χειροκροτούσαμε ατάλαντους καλλιτέχνες, μετριότατους έως και κωμικούς συγγραφείς, επιπόλαιους ή επιδεικτικά χυδαίους δημοτικούς άρχοντες, αφόρητης πλήξης και κενότητας;
όχι όχι, εγώ δεν θέλω ν’ αλλάξει ο κόσμος το νησί μας.
να χαλάσει θέλω, να τον χαλάσω, να τον γκρεμίσω, αυτό θέλω, να τον δω σωριασμένο, να δρασκελίσω τα χαλάσματα τρέχοντας με τα χέρια ανοιχτά στον άνεμο, στη λευτεριά, ν’ αγκαλιάσω τους ανθρώπους, πόσοι ωραίοι άνθρωποι θα υπάρχουν στο νησί, όλοι θα ‘ναι ωραίοι και αληθινοί, και θα γελούν, θα μιλούν καλοσυνάτα χωρίς να ταπεινώνουν ο ένας τον άλλον…
να γίνει το θιάκι νησί λιχούδων, λαίμαργων, φιλήδονων, φιλόμουσων κι ευτυχισμένων, γεμάτων αγάπη για την θάλασσα και το περιβάλλον, χωρίς διακρίσεις, με ειρηνόφιλη συνείδηση, με σεβασμό για την ελευθερία, με αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης για τον πλησίον τους.
με πολλά – πολλά φιλάκια
– με παραφράσεις κειμένων χ γιανναρά και λ ζωγράφου
One Comment
aris
… «όχι όχι, εγώ δεν θέλω ν’ αλλάξει ο κόσμος το νησί μας.
να χαλάσει θέλω, να τον χαλάσω, να τον γκρεμίσω, αυτό θέλω, να τον δω σωριασμένο, να δρασκελίσω τα χαλάσματα τρέχοντας με τα χέρια ανοιχτά στον άνεμο, στη λευτεριά, ν’ αγκαλιάσω τους ανθρώπους, πόσοι ωραίοι άνθρωποι θα υπάρχουν στο νησί, όλοι θα ‘ναι ωραίοι και αληθινοί, και θα γελούν, θα μιλούν καλοσυνάτα χωρίς να ταπεινώνουν ο ένας τον άλλον»…
Ωχ, ωχ, άσκημη κουβέντα πιάσαμε…
Και όχι τίποτις άλλο πας να χαλάσεις και έμένανε που κατόπιν βαθειάς αμπελοφιλοσοφίας έχω έρτει στα ίσα μου!
Ρομαντισμό και αιθεροβαμινισμό φανερώνουν οι αποπάνω σκέψεις.
Και ποιος σου λέει ρε φίλε ότι μόλις καταστραφεί το παλιό θα επιπλεύσει το καινούριο?
Μπούρδες και κουρουφάξαλα αν μου επιτρέπεις, και όχι ότι δε θα μου άρεσε και μένανε αυτή η αλλαγή.
Το ρεζουμέ είναι φίλε τα λόγια του πατέρα μου που ναυτικός και αυτός μου είπε μια μέρα εκεί κατά τα δεκαπέντε μου:
Γιε εγώ συνέχεια λείπω από το σπίτι γι΄ αυτό να προσέχεις και αν κάποτε δε με ξαναδείς να θυμάσαι αυτό:
Η ζωή είναι πουτ@να και να προσέχεις!
Το είχε φιλοσοφήσει ο γέρος γιατί πολλά είδε και πολλά πέρασε, ακόμα και από αδερφούς…
Λοιπόνε σε κάθε σοβαρή κίνηση που έκανα αρχή μου ήταν πάντα αυτά τα λόγια.
Ξέρεις πόσες φορές έχω πεί να αγιάσουνε τα κόκαλά σου πατέρα μου??
Η ζωή θέλει ρεαλισμό άσχετα αν είναι κάτι τις που σε κουράζει, απολαμβάνεις όμως κάποιες στιγμές που είσαι ελεύθερος και όχι «πελάτης» οποιουδήποτε π@ύστη, ή πουτ@νας.
Όταν ήμουνα τριαντάρης συζήταγα με τον μπάρμπα Χρήστο, έναν απλοϊκό λεβεντόγερο γιατί μου άρεσε η αγνότητα και η απλοϊκότητα των λόγων του.
Γύρναγε λοιπόνε από το Αλβανικό μέτωπο από μια διμοιρία που μόνο τέσσαροι είχανε γλυτώσει. Εκεί κατά τα Γιάννενα τους αφοπλίσανε οι Γερμανοί, αλλά ο γέρος έκρυψε καλού κακού μια λόγχη καρφώνοντάς την μέσα σε ένα σαμάρι.
Στην Άρτα τους πούλησε ένας πορτοκάλια και όταν κάθισε να ξεγελάσει την πείνα του με δαύτα, κατάλαβε ότι ήταν νεράτζια!
Είπα μου λέει να βγάλω την ξιφολόγχη από το σαμάρι και να πάω να τόνε σφάξω, αλλά μετά σκέφτηκα και τί θα κερδίσει ο κόσμος?
Μπας και ήτανε ο τελευταίος αυτής τση φάρας ? Γεμάτος είναι ο κόσμος από δαύτους!
Μάλιστα ! Και σχεδόν αγράμματος ο μπάρμπας …
Του έκαμα δώρο ένα ζευγάρι πανάκριβα Γαλλικά αγροτικά μποτίνια για να μη κρυώνει και εκειός τα εφόραε για να πηαίνει στην εκκλησιά…
Μου έκαμε και αυτός δώρο ένα μυτζηθρότυρο και μια παλιά χουλιάρα αφού την έξυσε με γυαλί για να γίνει όμορφη, που την έχω ακόμα διακόσμηση στην κουζίνα μου.
Πάρε κάτι και από μένανε Αρίστο μου, μου είπε για να με θυμάσαι.
Αυτή είναι η ζωή, σκατένια για τους ανθρώπους και μίζερη για τους «έξυπνους» που κερδίζουν πέντε χάνοντας δέκα.
Το πολυλόησα λίγο αλλά ας το «ψάξουν» οι συνομήλικοι και πολύ περισσότερο οι νεότεροι.
Ας κάνουν τις επιλογές (οι νεότεροι) στον τρόπο ζωής τους χωρίς να πολυπιστεύουν ότι θα αλλάξουν προς το καλύτερο πολλά πράγματα.
Ας μην απογοητεύονται.
Αξίζει η προσπάθεια μα και η «μαγιά» που μένει για τους επόμενους, γιατί διαφορετικά καήκαμε σαν ανθρωπότητα!
Και μη ξεχνάτε ότι αυτά είναι λόγια ενός γραφικού μακάκα.
Χουά χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα