Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης
Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια
Και μου `λεγες πως όλ’ αυτά
τα ωραία θα `ν’ δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας
καλάγεμου
One Comment
aris
Πρωτομαγιά λοιπόν του 2013 στην Ελλάδα.
Πρωτομαγιά και Μεγάλη Τετάρτη!
Πρωτομαγιά με πένθος.
Κόκκινο – μαύρο, τα χρώματα παίζουν με τις συμπτώσεις τάχα?
Μέχρι τώρα γιορτάζαμε αυτά που κερδήθηκαν από τους αγώνες και το χυμένο αίμα της εργατικής τάξης.
Σήμερα πενθούμε γι΄ αυτά που χάθηκαν. Σήμερα πενθούμε για το πισωγύρισμα της ιστορίας. Κάποτε φαινόταν αδιανόητο και όμως συμβαίνει.
Το μόνο που μένει σταθερό είναι το «η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο».
Το λάθος είναι ότι αυτός ο Παράδεισος δεν είναι αυτός που τον φυλάνε οι αγγέλοι ο αιώνιος.
Ο Παράδεισος της εργατικής τάξης χτίζεσαι με το μόχθο του κάθε εργαζόμενου και θέλει διαρκή φροντίδα, διαφύλαξη και προσοχή για να μη γίνει οφθαλμαπάτη εν ριπή οφθαλμού από το κάθε λαμόγιο.
Εμείς αδρανήσαμε, καβαλήσαμε το καλάμι, τη πάθαμε σαν τον κόρακα του Αίσωπου που τον έπεισε η αλεπού να τραγουδήσει και του έπεσε το φαί από το στόμα, το φαί που είχε χύσει ιδρώτα για να το ΄βρει και εκεί που ησύχασε στη τσίμη του κυπαρισσιού, πείστηκε στην ασφάλεια του ύψους, ξέχασε ποιος ήταν και στη στιγμή βρέθηκε κουρασμένος και νηστικός.
Είναι σκληρό για κάποιους που πάλεψαν δουλεύοντας και διεκδικώντας να χτίσουν μια ζωή πιο όμορφη να τη βλέπουν πάλι μέσα στην ασκήμια.
Ας αφήσουμε την ηττοπάθεια, δεν ήμαστε σα τους πρωτόπλαστους κυνηγημένοι από το Θεό, με το “θεό” του χρήματος είμαστε αντίπαλοι που έχει τα ίδια ελαττώματα με μας και χωρίς εμάς δε μπορεί, του είμαστε απαραίτητοι και στη παραγωγή και στη κατανάλωση.
Ας μάθουμε να παλεύουμε γιατί τίποτε δε χαρίζεται αλλά κατακτάται, μα και να φυλάμε αυτά που κερδίζουμε γιατί της εργατικής τάξης της ανήκει πράγματι ο Παράδεισος και ο Χριστός ξυλουργός ήτανε όχι τραπεζίτης.
Δεν είναι πρωτάρης στα δύσκολα ο Έλληνας, ΑΒΑΝΤΙ λοιπόν και προσοχή στους Γραμματείς και Φαρισαίους που γεμίσαμε. AVΑΝΤΙ!