Οι ΗΠΑ οσμίζονται Τσίπρα

Οι πιο έμπειρες, καλά πληροφορημένες κι ευαίσθητες πολιτικά κεραίες στον κόσμο είναι οι αμερικανικές.

Πράγμα φυσικό, καθότι οι ΗΠΑ άρχουν στον πλανήτη. Αυτές λοιπόν αποφάνθηκαν πως νικητής των ευρωεκλογών στην Ελλάδα θα είναι ο Τσίπρας, με μόνη άγνωστη παράμετρο τη διαφορά του από τους Σαμαρά-Βενιζέλο. Διαπίστωση που σημαίνει αλλαγή όχι μόνο του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα αλλά και των όρων του παιχνιδιού, στον καθορισμό των οποίων επιχειρούν να λάβουν νέα θέση οι ΗΠΑ.Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί η διττή στροφή που φαίνεται να επιχειρούν τελευταία οι ΗΠΑ, τόσο με τις όχι τυχαίες αποκαλύψεις Γκάιτνερ και «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» -στο πλαίσιο κοινών αγγλοσαξονικών συμφερόντων- για το «πλάνο Ζ» και τις συνωμοσίες των Κανών του 2012 όσο και με τη μονομερή αλλαγή τής υπό σύναψη συμφωνίας με την Ελλάδα για την ανταλλαγή φορολογικών στοιχείων, από την οποία αφαίρεσαν το στοιχείο της αμοιβαιότητας όπως επέβαλλε το ευρωπαϊκό πρότυπο, καθιστώντας την αποικιοκρατικού χαρακτήρα.

Είναι φανερό πως οι Αμερικανοί οσμίζονται όχι απλώς πολιτική αλλαγή, αλλά ανατροπή υπέρ ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορετικά, δεν μπορεί να εξηγηθούν τόσο η ανασφάλεια και η αναδίπλωσή τους στο φορολογικό, σχετικά με τους χειρισμούς της νέας ανερχόμενης αλλά και απροσδιόριστης ακόμη δύναμης, όσο και η παρέμβασή τους στο να εκθέσουν ευρωπαϊκές συνωμοσίες του παρελθόντος στην πλάτη της τότε επίσημης ελληνικής κυβέρνησης ΓΑΠ, με εμφανή την έλλειψη δικής τους συμμετοχής…

Η ταχεία κι έμπρακτη αποστασιοποίηση του αμερικανικού παράγοντα από τη σημερινή δικομματική κυβέρνηση συνιστά έμμεση παραδοχή της μετατόπισης του πολιτικού συσχετισμού των δυνάμεων στην Ελλάδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονη αναγνώριση της ανάγκης να σηκωθούν γέφυρες επικοινωνίας με την κυοφορούμενη διάδοχη ελληνική κυβέρνηση, βασικός πυλώνας της οποίας θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμη, με δεδομένη τη μακροχρόνια επιδίωξη των ΗΠΑ για μια αποδυναμωμένη κι ελεγχόμενη Ευρώπη, είναι πιθανόν να ποντάρουν στην αναδυόμενη πολιτικά ηγετική φυσιογνωμία του Τσίπρα για την αμφισβήτηση της παντοκρατορίας της Μέρκελ στην Ευρωζώνη και μία πιο οριζόντια και χαλαρή αναδιάταξης της ενδοευρωπαϊκής ιεραρχίας.

Οποιεσδήποτε και να είναι, ωστόσο, οι επιδιώξεις και οι στοχεύσεις των αμερικανικών παρεμβάσεων, αυτό που ξεχωρίζει πλέον διά γυμνού οφθαλμού είναι η αλλαγή στάσης και τακτικής σε αναμονή αναδιάταξης του πολιτικού χάρτη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

http://www.enet.gr/