iloveithaki.gr, 15/11/2025
άρθρο γνώμης του νιόνιου του μανιά του μήδη
ο τσίπρας είχε λόγο. καθαρό. σταθερό. μπορούσε να πείθει. μιλούσε και ο κόσμος άκουγε. τα φτωχά στρώματα τον πίστεψαν, γιατί ένιωθαν πως τους βλέπει. πως δεν τους ξεχνά. πίστευε στη δημοκρατία. στις μεταρρυθμίσεις που ανοίγουν δρόμο, όχι πόρτες για λίγους.
το προσωπικό του ήθος δεν αμφισβητήθηκε ποτέ σοβαρά. ούτε από φίλους ούτε από αντίπαλους. και αυτό, στην ελλάδα, σπάνιο. πολύ σπάνιο.
κι όμως, ήρθε η ήττα. το 2019. μετά το 2023. όχι γιατί δεν είχε στόχο. αλλά γιατί έκανε λάθη στα πρόσωπα. επιλογές που τον βάρυναν. στελέχη που δεν βοήθησαν. άλλοι πιο βαριά, άλλοι λιγότερο. και κάπου εκεί χάθηκε ο ρυθμός. ίσως να μη γινόταν αλλιώς. ίσως να μην υπήρχε άνθρωπος που θα μπορούσε να κρατήσει όλα αυτά όρθια με τέτοια πίεση.
ο τσίπρας, όμως, προσπάθησε. αυτό δεν του το παίρνει κανείς. και γι’ αυτό πολλοί τον συγκρίνουν με τον καποδίστρια. όχι στα ιστορικά γεγονότα, αλλά στο ότι και οι δύο είχαν απέναντί τους συμφέροντα πιο μεγάλα από τους ίδιους. συμφέροντα που δεν θέλουν αλλαγή. που θέλουν ακινησία.
η παραίτηση του το 2023 ήταν κίνηση δύσκολη αλλά σωστή. δεν υπήρχε άλλος τρόπος να φύγουν τα βάρη από πάνω του. η ιστορία με τον κασσελάκη δεν άρεσε σε πολλούς. αντιδημοκρατικό την είπαν. και είχαν λόγο. αλλά έγινε. και από εκεί και πέρα προσπαθεί να ξαναχτίσει κάτι που μοιάζει αληθινό.
το βιβλίο του τώρα δεν είναι φιγούρα. είναι προσπάθεια να βρεθούν πόροι χωρίς σκοτεινές πλάτες. γιατί τα κόμματα κοστίζουν. και χορηγοί σημαίνουν όρους. κι όταν υπάρχουν όροι, η δημοκρατία στενεύει.
αν θέλουμε να βοηθήσουμε, ας το διαβάσουμε. ας δούμε τι λέει. ας τον κρίνουμε τίμια.
και ναι, υπάρχουν φωνές που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν. πληρωμένες ή όχι, δεν έχει σημασία. σημασία έχει πως ο κόσμος πια καταλαβαίνει καλύτερα. βλέπει. δεν τρώει ό,τι του σερβίρουν. και αυτό είναι δύναμη.
θα τα καταφέρουμε;
μπορεί.
αν δεν ξεχάσουμε ποιος δουλεύει για ποιον.
κι αν δεν σταματήσουμε να ψάχνουμε αυτό που αξίζουμε σαν λαός.
Οδυσσέας Ελύτης «Μυρίσαι το άριστον» [VIII-Χ]
Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανά-
μεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο
μπράτσο μου, που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.
Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα
όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα
πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψά-
θα. Χάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω
στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα. Δε μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ.
Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που ‘ναι
πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέ-
λει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Κι από τη
φύση -αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.
Άϊ! με το γύφτικο ζουρνά,
με νταγερέ, που κουδουνά,
σύρε σκοπόν αντάμικο.
Εστράβωσα τη φέσα μου,
έρωτας που `ναι μέσα μου
για να χορέψω τσάμικο.
Χίλια χέρια κι άρματα
να `χα να σας φράξω,
να `χα και δυο κέρατα
τον οχτρό να σκιάξω!
Για να βαστάξει όσο μπορεί,
το μακελειό, να `στε γεροί,
της πένας αντρειωμένοι!
Κανοναρχάτε τ’ όνομά μας,
όντας η δόξα μελετά μας
τα σκελετά, γερμένη.
Να χαμ’ ένα βασιλιά,
για να μας θαμπώνει,
με λειρί στο κούτελο,
και φωνή τρομπόνι!
Όλα εδώ χάμου ψεύτικα.
Δε σ’ έζησα, ονειρεύτηκα,
μαύρη ζωή, όλη πίκρα.
Μα θα χαρώ σε, λευτεριά,
αιώνια αλήθεια κι ομορφιά,
σαν θα περάσω αντίκρα.
Να χαμ’ ένα βασιλιά,
δράκο με χοντρό λαιμό,
σέρτικο κι αράθυμο,
για να κάνει πόλεμο!
Άμποτε λίγο να δυνόμουν
για μια στιγμή να τρελαινόμουν,
ο σαλεμένος νους
και τα κλεισμένα τσίνορα
να μην ξαμώνουν σύνορα
και χώριους ουρανούς!
Να ιδώ τον κόσμο ανάποδα
τον αδερφό μου ξένο
και τον οχτρόν αδέρφι μου
αδικοσκοτωμένο.
………………………………….
– Το τραγούδι του τρελού
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Μαρία Δημητριάδη
