
iloveithaki.gr, 19/11/2025
ένα «πολιτικό χρονογράφημα για καλαμάρια» από τον νιονιό τον μανιά του μήδη
ο κόσμος αλλάζει, αλλά όχι προς το καλύτερο.
η εξουσία μιλά χωρίς βάρος.
οι λέξεις χάνονται, οι πράξεις λείπουν.
η στάση του τραμπ στην ερώτηση για τον κασόγκι.
αποφυγή. υπεκφυγή. αδιαφορία.
η ανθρώπινη ζωή γίνεται σημείωση στο περιθώριο.
οι ηπα με είκοσι οκτώ σημεία για την ουκρανία.
πολλές σελίδες, λίγη ουσία.
η ειρήνη ζητά καθαρό λόγο, όχι κατάλογο.
η ευρώπη φοβάται πόλεμο με τη ρωσία.
αναλύσεις χωρίς μέτρο.
φωνές που δημιουργούν σκιά αντί για φως.
ηγεσίες κουρασμένες, λόγος ασταθής.
στην ελλάδα, οι αγρότες στους δρόμους.
όχι για θέαμα.
για ανάγκη. για επιβίωση.
η γη ζητά δίκιο. κανείς δεν ακούει.
η χώρα προτελευταία στη φτώχεια.
αριθμοί που πονάνε.
πολιτικοί που πανηγυρίζουν.
άλλη γη, άλλο φως, άλλη πραγματικότητα.
και μέσα σε όλα αυτά, στο θιάκι βγαίνουν καλαμάρια.
καθαρή θάλασσα, καθαρή γεύση. μοσκοβολιά
μια μικρή σταθερότητα στον θόρυβο του κόσμου.
το λιομάζωμα, η αλμύρα, η μέρα που κυλά όπως παλιά.
οι ντόπιοι πάντα ριγμένοι.
με κατακτητές. με κυβερνήτες. με κάθε εξουσία.
κι όμως μένουν. ριζώνουν. συνεχίζουν.
η παράδοση κρατάει τον τόπο, όχι οι άρχοντες.
οι αριστοκράτες φεύγουν.
οι ηγέτες αλλάζουν.
τα κλοπιμαία χάνονται μαζί τους.
ο τόπος μένει σε αυτούς που μένουν.
σε αυτούς που επιμένουν.
κι έτσι προχωρά η ιστορία.
όχι με μεγάλα λόγια. μ ένα τσαπί
και με μικρές πράξεις ανθρώπων που δεν εγκαταλείπουν.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
Σε τούτη τη χώρα
Ώσπου να ‘βρω νερό
Γιατί ανήκω εδώ
Τα καράβια μου καίω
Τα καράβια μου καίω τα καίω
Δε θα πάω πουθενά
Μπροσ στα πόδια σου κλαίω
Μη μ’αφήσεισ σου λέω σου λέω
Να σ’αφήσω ξανά
Κι ασ μη μου ‘χεισ χαρίσει ποτέ
Ένα χάδι ωσ τώρα
Πάντα εδώ θα γυρνώ
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
Σε τούτη τη χώρα
Ώσπου να ‘βρω νερό
Γιατί ανήκω εδώ
Τα παιδιά στην κερκίδα
Είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
Πρωινόσ ουρανόσ
Σταυρωμένη πατρίδα
Μεσ στα μάτια σου είδα αχ είδα
Τησ ανάστασησ φωσ
Κι ασ μη μου ‘χεισ χαρίσει ποτέ
Ένα χάδι ωσ τώρα
Πάντα εδώ θα γυρνώ
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
Σε τούτη τη χώρα
Ώσπου να ‘βρω νερό
Γιατί ανήκω εδώ
Όποιοσ σε δει
Για μια στιγμή
Δίχωσ του πένθουσ
Το μαύρο μανδύα
Θα ‘σαι εσύ
Θεά γυμνή
Η αμαρτία του
Κι η τιμωρία
Σαν οπτασία
Για μια ζωή
Κι ασ μη μου ‘χεισ χαρίσει ποτέ
Ένα χάδι ωσ τώρα
Πάντα εδώ θα γυρνώ
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
Στην έρημη χώρα
Ώσπου να ‘βρω νερό
Γιατί ανήκω εδώ
