δδμανιάς: δεύτερη φορά αριστερά; μες στη φωτιά ξανά.

«και τ’ άι γιάννη δεν ήτανε θαρρώ»

iloveithaki.gr, 30/11/2025

μες στη φωτιά: για πρώτη φορά αριστερά (ξανά;)

κάθομαι και κλείνω το βαρύ τούβλο που λέγεται ιθάκη και κάπου ανάμεσα στις 762 σελίδες, στις διαψεύσεις, στις αυταπάτες και στα «έλα μωρέ, κι εμείς άνθρωποι είμαστε», αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το βιβλίο δεν είναι απλώς μια αφήγηση. δεν είναι ούτε απολογία. ούτε καν ημερολόγιο πολιτικής κρίσης.

είναι πιο πολύ σαν εκείνη τη βαθιά αναπνοή πριν την επόμενη βουτιά.
μια επανεκκίνηση.
μια ανακοίνωση χωρίς να λέγεται.
ένα «παιδιά, ξαναμπαίνω στο γήπεδο».

γιατί ο τσίπρας εδώ δεν κάθεται να ωραιοποιήσει.
ούτε να φανεί αθώος.
το αντίθετο: κάνει αυτοκριτική με έναν τόνο που δεν τον λες και τυπικό για έλληνα πολιτικό. μιλάει για λάθη, για λάθος ανθρώπους, για λάθος στιγμές και — ας είμαστε ειλικρινείς — στο τέλος καταλήγει πως όλα αυτά δεν έγιναν για να κλείσει ένας κύκλος, αλλά για να ανοίξει ο επόμενος.

και ο επόμενος δεν είναι «επιστροφή στον συριζα».
είναι κάτι άλλο.
κάτι που στο βιβλίο δεν το γράφει ξεκάθαρα, αλλά το φωνάζει με όλες τις παύσεις του:
ότι χρειαζόμαστε έναν νέο πολιτικό φορέα, όχι από ανάγκη ανακύκλωσης προσώπων αλλά από ανάγκη αναπνοής της κοινωνίας. να βγει ο έλληνας από την καταπίεση του «όλα ίδια είναι», και να ξαναβρεί μια προοπτική που δεν μυρίζει φόβο ή παραίτηση.

το ιθάκη δεν είναι προεκλογική μπροσούρα.
είναι πιο ύπουλο: είναι η αφήγηση που προσπαθεί να σου εξηγήσει γιατί κάποιος που κάηκε, ξαναμπαίνει στη φωτιά.
κι εκεί, όσο κι αν θες να είσαι κυνικός, κάπου αναγνωρίζεις ότι ο άνθρωπος όντως έμαθε.
κι αν κάτι βγάζει το βιβλίο προς τα έξω, δεν είναι η παλιά αυταπάτη του 2015.
είναι κάτι πολύ λιγότερο αφελές και πολύ πιο επικίνδυνο για όσους φοβούνται αλλαγή:
η πείρα.

ο τσίπρας τώρα ξέρει πού πατάει.
ξέρει τι σημαίνει να έχεις απέναντί σου θεσμούς, συσχετισμούς, συστήματα, μικρούς και μεγάλους «παίκτες» που θέλουν να σε ξαναβάλουν στο κουτί σου.
ξέρει και τι σημαίνει να εκπροσωπείς κόσμο που περιμένει από σένα να μην φοβηθείς.
και το δηλώνει με τον τρόπο του: ότι μπορεί να παλέψει ξανά για το δίκιο του λαού — και να το κάνει χωρίς τα παλιά λάθη που του κόστισαν.

τώρα, θα το καταφέρει;
κανείς δεν μπορεί να το ξέρει.
αλλά το βιβλίο αφήνει μια τελευταία γεύση:
πως, αν μη τι άλλο, αυτή τη φορά δεν ξεκινάει με αυταπάτες αλλά με αποφασιστικότητα.

και, μεταξύ μας,
σε μια χώρα που βράζει εδώ και χρόνια στην ίδια κατσαρόλα,
ίσως αυτό να είναι πιο ριζοσπαστικό από οτιδήποτε «αριστερό» γράψαμε ποτέ.