..η ώρα για το τέλος της εποχής των ανθρώπων;

Αν η αυτογνωσία, δηλ. η οδός της εσωτερικής ελευθερίας από την οποία ξεκινάει κάθε πραγματική αλλαγή, έχει γίνει πιο επικηρυγμένη κι από τον Κάρλος το Τσακάλι…
Αν η συμπόνια και ο σεβασμός στον άνθρωπο και τη Φύση…
 Τείνουν να αποδομούνται και μάλιστα χλευαστικά και να διδάσκονται στα “εκπαιδευτικά” ιδρύματα που προετοιμάζουν τα στελέχη των εταιρικών οργανισμών και των πολιτικών “μάνατζέρ τους” και τις στρατιές των αυριανών σλάβων…
 Ως κάτι σαν ιστορίες σε παιδικά παραμύθια και ως μύθοι που ήταν διαδεδομένοι σε παλαιότερες γενιές “αιθεροβάμονων”…
Τότε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν το ανθρώπινο πλάσμα της “ορθότητας” του “θαυμαστού καινούριου κόσμου;”
Η αγόγγυστη αποδοτικότητα στη δουλική απασχόληση (“δουλειά”); Ο λογιστικού τύπου υπολογισμός του ως αναλώσιμου, ασήμαντου κι απρόσωπου αριθμού μέσα σε μυριάδες άλλους; Στη χοάνη των “αγορών” και του σκαμπανεβάσματός τους που αποτυπώνεται σε χρηματιστηριακούς δείκτες; Η θέση του μέσα στην οικονομική πλεκτάνη του (άλλη μια αντεστραμμένου νοήματος φράση) “υγιούς ανταγωνισμού”; Τα ιδεολογικά του διαπιστευτήρια, αποτυπωμένα σε “πελατολόγια” πολιτικάντηδων, χωροφυλάκων, μυστικών υπηρεσιών; Το κατά πόσο έχει ακόμα τη δυνατότητα να καταναλώνει;
Τι;
Κι αν τα κουρέματα χρεών συμβαδίζουν με κλαδέματα λαών…
Τότε δεν υπάρχει χώρος για ανθρώπους σε αυτόν τον κόσμο της θεάς-διαστροφής.
Όσο το επιτρέπουν και οι ίδιοι, με την αποδοχή του αφύσικου και παράλογου, την “ασφάλεια του ανήκειν σε μαντριά” (κι ας ακολουθεί η κουρά και σφαγή), την εξευτελιστική παθητικότητα και πνευματική ανεπάρκεια, το ξόδεμα της ενέργειάς τους σε πράγματα τελείως ανούσια κι ανάξια λόγου…
Όμως αν ο άνθρωπος έχει μετατραπεί με τη δική του ουσιαστικά συναίνεση, εδώ και πολύ καιρό…
 …σε ποντίκι-πειραματόζωο μέσα σε ανύπαρκτης ηθικής εργαστήρια και οποιασδήποτε ωφέλειας για τον ίδιο…
Τότε ίσως έφτασε η ώρα για το τέλος της εποχής των ανθρώπων…
Τουλάχιστον όπως την ξέραμε και την είχαμε διδαχτεί μέσα από έργα τέχνης και διανόησης που αποδείκνυαν την έμπνευση και υμνούσαν το ανθρώπινο μεγαλείο. Και που στη δική τους συχνά εποχή είχαν αγνοηθεί ή υποτιμηθεί, για να αναδειχτούν αργότερα. Και που στο κοντινό μέλλον, για τους μεταλλαγμένους (κυριολεκτικά) ασθενικούς κι άψυχους σκλάβους με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά, αυτά θ’αποτελούν θαμπές, σαν ανυπόστατους θρύλους, αναμνήσεις. Και ιδιοκτησιακά δεδομένα της πανταχού παρούσας τεχνοφεουδαρχικής θεοποιημένης Ελίτ.