Ο αχρείος ο Αγαμέμνονας είχε τρία παιδιά. Ο καθένας γνωρίζει, ότι το μεγαλύτερο, η Ηλέκτρα, είναι τρελή. Η Χρυσοθέμιδα ζει ειρηνικά κι ευτυχισμένα στο ήσυχο και ευημερέυων βασίλειο του. Ο μικρότερος αδελφός τους, ο Ορέστης, εξαφανίστηκε από το παλάτι δεκαπέντε χρόνια πριν. Κι από τότε κανείς δεν τον ξαναείδε.
“Θα μπορούσα να σε σκοτώσω, Αίγισθε. Αλλά δε το κάνω γιατί θα έρθει άλλος μετά από εσένα.
Ένας νέος τύραννος, ένας καινούργιος φονιάς.
Δεν είσαι εσύ που πρέπει να καταστροφείς, αλλά το σύστημα που έχεις κατασκευάσει.
Ο Ορέστης θα έρθει. Αυτός θα εξοντώσει ακόμα και τη μνήμη σου απ΄το μυαλό των ανθρώπων.”
Ευρώπη, ένας οδοστρωτήρας πάνω από τη χώρα μου. Εποχή μετασχηματισμών, οικονομικών πολιτικών μετασχηματισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ξεπερνά και τα ίδια της τα σύνορα και τις δικές της προοπτικές και δυνατότητες, Ευρώπη, η Πύλη του Παραδείσου, Ευρώπη, η Πύλη της Κολάσεως.
Οι νέες αφετηρίες ακυρώθηκαν. Οι λαοί που συμμετέχουν δε μπόρεσαν να συναντηθούν με όρους πολιτικούς, με όρους συνεργασίας και αλληλεγγύης.
Η ισόρροπη ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκε Ουτοπία, καθώς προϋπόθετε και περνούσε από έναν πολιτικό επανασχεδιασμό και μια οικονομική ανάπτυξη των άκρων, της περιφέρειας.
Αντίθετα, τα πολιτικά ζητήματα μετεξελίχθηκαν σε οικονομικά και τεχνοκρατικά. Η πολιτική παραδίδει με ταχείς ρυθμούς τις θέσεις και τα κέντρα εξουσίας και λήψης αποφάσεων της, στους τεχνοκράτες, τους οικονομικούς παράγοντες, σε μια χρηματοοικονομική κουλτούρα χρηματηστηριακού ηγεμονισμού και αντίληψης, που ισοπεδώνει τους υπηκόους της, κατοχυρώνοντας έτσι θέσεις μεγάλης ισχύος.
Για τα πιο αδύναμα μέλη του παιγνίου αυτού το μέλλον έχει πολλή ξηρασία.
Η ειρηνική συμβίωση μετατρέπεται ήδη σε μια καταναγκαστική συνύπαρξη, η κοινωνική αλληλεγγύη αναβάλλεται για το απώτερο μέλλον, σαν να είναι ένας, ακόμη, δείκτης σε μόνιτορ, και γίνεται καταιγίδα: προγράμματα αναμόρφωσης και επιτήρησης, με τη μορφή δανείων και κατ’ ευφημισμόν μεταρρυθμίσεων.
Δε ζούμε μια εποχή νέα. Τα ερωτήματα του παρόντος είναι παλιά και διαχρονικά.
Η νέα εξουσία επιβάλλει τους όρους της με τη βία, εξωθώντας εκατομμύρια ανθρώπων στα άκρα, που νομοτελειακά θα βρουν τις απαντήσεις της περιθωριοποίησης τους στη βία ως μια συνθήκη αναγκαστική, στη βια ως αίτημα ως μια νέα καταγραφή ενός πολέμου ταξικού.
Στη βία απέναντι στη βία της, νέας, εξουσίας, που θα γίνει η νέα αφήγηση των εξαθλιωμένων.
Αυτή, τη νέα, αφήγηση που η ανθρώπινη σκέψη τη συναντά ως αίτημα, χιλιάδες χρόνια τώρα, στο μύθο της Ηλέκτρας.
Σε αυτό τον μύθο,
“…η Ηλέκτρα οδηγείται στα άκρα, αλλά η αξία εδώ βρίσκεται στο ότι από τα άκρα μαθαίνουμε.
Το άκρο της Ηλέκτρας είναι η βία, ναι.
Είναι όμως η μόνη διέξοδος που ανακαλύπτει μέσα σε ένα σύστημα που της έχει επιβληθεί.
Βρίσκεται απέναντι στην κοινωνία ολόκληρη, απέναντι στους Αργείους που θέλουν την ίδια και τον αδελφό της νεκρούς.
Αντιμέτωπη με τόση βία, μόνο με τη βία μπορεί να απαντήσει. Στα δικά μου μάτια αυτό την κάνει συνεπή ως προς μια διαδικασία.
Η επιλογή της είναι η απάντηση στη βία της εποχής της στη βία της κοινωνίας της.
Σε εκείνη την κοινωνία η υπεράσπιση των αρχών και των αξιών περνούσε κάποτε και μέσα από τη βία…”
Εγώ μιλάω, η Ηλέκτρα. Η Αλήθεια και ο Νόμος μιλάει.
Καταραμένος να είναι ο κάθε τύραννος κι ευλογημένος κάθε άνθρωπος που δεν συμβιβάζεται με κάθε τυρρανία.
Ευλογημένος όποιος τον ουρανό καταστρέφει
Είμαι εγώ που κρατώ τον ήλιο στον ουρανό. Εγώ είμαι που προσέχω τους ανθρώπους για να πάψουν να σέρνονται στα τέσσερα.
Εγώ είμαι, η Ηλέκτρα, που ποτέ δε ξεχνώ.
Κι εφόσον ζει ο άνθρωπος, δε πρέπει να ξεχνά. Εφ’ όσον ζει ο άνθρωπος που δεν ξεχνάει, κανείς δε πρέπει να ξεχάσει.
Δεν έχω κοιμηθεί ούτε μια νύχτα από τότε, γιατί δε θέλω να κοιμηθώ. Δε ξεκουράζομαι γιατί δε θέλω να ξεκουραστώ.
Όταν αυτοί καίνε εκατομμύρια ανθρώπων, ο Νόμος παύει να υπάρχει.
Κι όπου δεν υπάρχει Νόμος, ο κόσμος δεν είναι πια κόσμος.
Αίγισθε, δεν είσαι η Δικαιοσύνη.
…εγώ παίρνω αυτό το μαχαίρι κι αν ακόμα γνωρίζω ότι δεν μπορώ να σε σκοτώσω, εγώ περιμένω και δεν ξεχνώ.
worldcity2