Κάπα Κάπα Μοίρης | 21.09.2015 | 15:23
Λέξεις εκ του ασφαλούς και γεμάτες «ίσως», την επομένη του (ακόμη μια φορά) ταμείου. Κανέναν δεν αφορούν. Ως πολιτικά σκεπτόμενος είμαι μετεξεταστέος. Ευκαιρία να μείνω με μονοψήφιο αριθμό φίλων στα δοξασμένα σοσιαλμίδια, μην αγχώνομαι κιόλας.
Ο Τσίπρας πλειοψήφησε. Ποσοτικά μιλώντας. Δεν ξέρω αν νίκησε κιόλας, αυτά τα ποιοτικά είναι έτι αδιευκρίνιστα. Δεν είμαι, επίσης, σίγουρος αν υπάρχει κόμμα πίσω-πλάι-δεξιά-αριστερά-κάτω από Τον Τσίπρα. Θα ξαναυπάρξει, ίσως, όταν το καλώδιο του φωτοστέφανου βγει ως άχρηστο από την πρίζα Του γιατί κάποια στιγμή κάποιος λογαριασμός (από τους αρκετούς που άρχισαν να συσσωρεύονται) θα μείνει πολύ καιρό απλήρωτος. Τότε μάλλον θα είναι αργά για συλλογικότητες και «τα λέγαμε εμείς με τα αρχηγιλίκια». Αν προβάρεις πολύ καιρό στον καθρέφτη τις δάφνες του Καίσαρα, πολύ εύκολα βρίσκεσαι χωρίς να το πολυκαταλάβεις και με τα σπίρτα στα χέρια, ως Νέρωνας.
Η Νέα Δημοκρατία είναι παλαιό ζυθεστιατόριον σε πρώην καλή γωνία, με σταθερούς πελάτας μιας κάποιας ηλικίας αρκεί να μην είναι κυρα-Τασίες που δεν είναι ευπρόσδεκτες. Μια φορά όμως να αλλάξουν τα στέκια, μια φορά να βγει προς τα έξω ότι οι νέοι μάγειρες σκαλίζουν τις μύτες τους, ότι οι σερβιτόροι δεν πολυπλένουν τα χέρια τους βγαίνοντας απ΄το WC, ή ότι τα κρέατα στο -λίγο χαλασμένο- ψυγείο δεν είναι και πολύ σόι, καινούρια πελατεία δεν πατάει μέσα δεν πα’ να βάζεις κάθε λίγο και λιγάκι ταμπέλα «Λειτουργεί υπό νέαν διεύθυνσιν». Αφού όλο περίεργους φωνακλάδες και ξεπαρεού σερβιτόρους βλέπεις να εκπαιδεύονται και οι κληρονομικώ δικαίω μάγειροι -αυτοί με τα ίδια επώνυμα εδώ και εξήντα χρόνια- απλά προσπαθούν να τελειοποιήσουν το μπιντόκ-α-λα-ρους. Δεν ξέρω πώς τελειοποιείται η συνταγή του μπιντόκ-α-λα-ρους και δεν ξέρω και πόσους νοιάζει σε τελική ανάλυση.
Πασόκ και σια έστησαν ένα μικρό ποτάδικο δίπλα στο ζυθεστιατόριον. Αν κάποιος πελάτης μετά το μπιντοκ-α-λα-ρους ζητήσει γουίσκι για την χώνεψη, τότε έρχεται από δίπλα, μαζί με τα φιστίκια και τα στραγάλια. Αθάνατο ποτάδικο, ένα αυτό, δυο οι κατσαρίδες. Στένεψε πολύ βέβαια, με τρία σκαμπό έμεινε (τα άλλα, σκαμπό, τραπέζια, καρέκλες, πήγαν τα περισσότερα στον πολυχώρο του Καίσαρα) αλλά άμα περιμένεις πότε θα σου παραγγείλουν γουίσκια απ΄το ζυθεστιατόριον για να κάνεις σεφτέ, αυτά έχει η ζωή. Μη πολιτικά ορθόν συμπέρασμα, ασφαλώς, αλλά ευτυχώς (γι αυτούς) βγήκε ο συνταγματολόγος από το μαγαζί και χωρέσαν άλλοι δυο τρεις όρθιοι.
Το Ποτάμι μπορεί να είναι παρεξηγημένο. Μπορεί. Μπορεί και να είναι όλα όσα θολά καταλογίζουν στον Θεοδωράκη. Κι αυτό μπορεί. Σαν «απαραίτητη/χρήσιμη/υπεύθυνη» συγκολλητική ουσία όμως, υπερπροβεβλημένη από 29 κατασκευαστές κυβερνήσεων -αλλοδαπούς και ημεδαπούς- δεν μπορεί να δει χαΐρι. Βάλε και μια τζούρα εστετισμού, χιπστεροσύνης και ξερολοσύνης (που δύσκολα κρύβονται), βάλε και ότι δεν είναι ακόμη σίγουροι αν έχουν κόμμα, think tank ή παρέα στο TEDx, βάλε και την δική τους απαξίωση για τις κυρα-Τασίες (μα δεν μπορούνε όλες να βαφτίζονται Αντιγόνες, Οντίν και Αν-Μισέλ) και τους ανίκανους να κρίνουν ορθά (ευτυχώς το «κοσμάκης» δεν ειπώθηκε δημόσια), λογικό και αναμενόμενο το χτεσινό αντίτιμο. Κέρδος αν συνειδητοποιήσουν ότι «σκεπτόμενοι πολίτες» (πόσο μα πόσο ελιτίστικο) και “άριστοι” υπάρχουν και εκτός της κοίτης τους.
Οι ΑΝ.ΕΛ. δι εναγκαλισμού (χλιαρότερον, ομολογώ, από τον ερωτισμό που ανέδυαν Μπρέζνιεφ και Χόνεκερ) αναγορεύθηκαν σε συνιστώσα του Τσίπρα. Αν ο Καμμένος δεν φορούσε μεγαλύτερο νούμερο καρέκλα, ο Δραγασάκης θα έπρεπε να φοβάται για την υπαρχηγική δική του. Είναι ίσως υπερβολή να σκέφτομαι ότι είναι σαν τις ρεμόρες πλάι στο στόμα του καρχαρία αλλά μερικές φορές δεν είναι άσχημες οι υπερβολές.
Ο Λεβέντης είναι ο ίδιος Λεβέντης με τους ψόφους, τις πίτσες, τους καρκίνους. Αν θέλει κάποιος να τον πάρει σοβαρά ας τον πάρει. Αυτός μας πήρε στο ψιλό. Άλλωστε κάθε χωριό που σέβεται τον εαυτό του έχει και το τρολ του. Οι τρελοί παραείναι ρουστίκ.
Το ΚΚΕ δεν κρίνεται. Η μακροχρόνια δοκιμασμένη τακτική τους στον αγωνιστικό χώρο (επί δεκαετίες το ίδιο τσίκι τσίκι σύστημα) υπερβαίνει την πρωτόγονη λογική μου. Δεν έχω κάνει και σεμινάρια ψυχολογίας, δηλώνω ανεπαρκής, καραδοκεί και η Λιάνα.
Λαφαζάνης, Ζωή και λοιποί δραχμιστές μέτρησαν πάρα πολύ λάθος πάρα πολλές παραμέτρους και κυρίως βάλαν σε χαλασμένη ζυγαριά το ΟΧΙ που ανοήτως βάλθηκαν να υιοθετήσουν. Αυτό το αδέσποτο, εν τέλει, αποδείχτηκε ογκώδες αλλά και ολίγον τζούφιο εντός του. Η εντιμότητα και η συνεπής ιδεολογία (αν θέλεις βάλτα και σε εισαγωγικά) που βγήκαν να διαθέσουν, δεν εξαργυρώνονται στις τρέχουσες τιμές. Από καιρό φάνηκε ότι δεν είναι εποχές αυτές για σταθερές ισοτιμίες, αριστερά κοπιράιτ και μπελατσάο. Τίποτε δεν είπα.
Είτε 30% είναι η συνειδητή αποχή, είτε 45%, πονάει. Αυτό το «έλα μωρέ μαλάκα τώρα, δεν αλλάζει τίποτε, παρ’το χαμπάρι» γίνεται σιγά σιγά η ταφόπλακά μας. Το όνομά μας χαράζουν εκεί πάνω με σκαρπέλο, αυτά τα βαριά διψήφια.
Δεν ξέρω αν θα είναι απλή, σύνθετη, πολύπλοκή, αγνή, επικίνδυνη ή δεν ξέρω γω τι άλλο η αναλογική. Δεν ξέρω αν – και γιατί δηλαδή; – το πρώτο κόμμα θα πρέπει να παίρνει είκοσι, δέκα, πέντε ή μηδέν έδρες πεσκέσι. Ξέρω ότι αυτό το μονοψήφιο ποσοστό που δεν έχει εκπροσώπηση μέσα στους 300 ‘εκλεκτούς’ και θέλει να μπει στο (έστω ατελές, έστω ελλιπές, έστω τσαλακωμένο, αλλά -λέω, δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε- σίγουρα καλύτερο από κάθε άλλο) κοστούμι της δημοκρατίας, πρέπει να βρει έδρανο και φωνή εκεί μέσα. Ο,τι κι αν πρεσβεύει.
Όχι. Δεν είμαι τόσο δημοκράτης, μη κοροϊδεύομαι. Όχι «ο,τι κι αν».
Δεν το έχω πει για κανέναν άλλον και ποτέ. Μα εδώ η εξαίρεση είναι μονόδρομος. Μόνο ντροπή για όσους έβαλαν (για πολλοστή ή πρώτη φορά, ψύχραιμα ή «θυμωμένα», από ιδεολογία ή «αντίδραση», μου είναι παγερά αδιάφορο) ματωμένο ψηφοδέλτιο των ναζί μέσα στον φάκελλο. Μόνο Ντροπή.
