
iloveithaki.gr, 18/5/2025
Από τότε που ο άνθρωπος πρωτοπάτησε τη γη, κουβαλάει μέσα του κάτι μοναδικό – το δικό του DNA. Είναι σαν το προσωπικό του βιβλίο, γεμάτο πληροφορίες, εμπειρίες και μνήμες που κληρονόμησε από την ίδια τη ζωή. Κι αυτό το βιβλίο γράφεται ξανά και ξανά με κάθε νέα γενιά.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ ολόιδιος. Ο καθένας μας είναι μια ξεχωριστή ύπαρξη, ένα θαύμα της φύσης. Και μέσα μας υπάρχει μια δύναμη τεράστια – μια δίψα για ζωή, για ένωση, για δημιουργία. Ένα πάθος που δεν σβήνει, που μας σπρώχνει να συνεχίσουμε, να αγαπήσουμε, να ζήσουμε.
Όπως όλα τα έμβια όντα, έτσι κι εμείς έχουμε αυτό το ασίγαστο πάθος μέσα μας. Τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι, όλα θέλουν να ζήσουν, να πολλαπλασιαστούν, να αφήσουν κάτι πίσω τους. Κι αυτό δεν είναι κακό. Είναι φυσικό. Είναι η ζωή.
Ο έρωτας δεν είναι ντροπή. Είναι κομμάτι της φύσης. Όπως οι μέλισσες που γονιμοποιούν τα λουλούδια χωρίς να σκέφτονται αν “πρέπει”, έτσι κι εμείς είμαστε πλασμένοι να αγαπάμε. Δεν έχει νόημα να τον πολεμάμε, ούτε να τον φοβόμαστε.
Κι όμως, πολλές κοινωνίες – μέσα από την πατριαρχία ή τις θρησκείες – προσπαθούν να περιορίσουν τον έρωτα. Να τον βάλουν σε κουτιά, να τον κρύψουν κάτω από τύψεις και ντροπές. Γιατί; Για να κρατήσουν τον άνθρωπο φοβισμένο, ελεγχόμενο. Μα ο έρωτας δεν φυλακίζεται. Δεν είναι ντροπή να χαίρεσαι, να ζεις, να αγαπάς – όποιον κι αν αγαπάς.
Ακόμα και τα ζώα δεν ντρέπονται για το πάθος τους. Ούτε τα δέντρα. Μόνο ο άνθρωπος, γιατί του το έμαθαν. Του είπαν πως είναι κακό να νιώθει, να θέλει, να διεκδικεί την ευτυχία του.
Το μυαλό, το λεγόμενο IQ, πολλές φορές μπαίνει απέναντι στο ένστικτο. Το ένστικτο λέει “ζήσε”, το μυαλό λέει “πρόσεχε”. Μα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Δεν χρειάζεται να καταπιέζεις τον εαυτό σου για να θεωρείσαι “λογικός”. Ούτε να πατάς πάνω στους άλλους για να νιώσεις ελεύθερος.
Η ελευθερία δεν είναι να προκαλείς. Είναι να μη φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου. Να μην καταπιέζεις και να μην καταπιέζεσαι. Να ζεις όπως θες, με σεβασμό στον εαυτό σου και στους άλλους.
Άσε την ψυχή σου να πετάξει. Πάτα γερά στη γη, αλλά μη φοβάσαι να κοιτάξεις τον ουρανό.
Στην πορτοκαλιά από κάτω
Πλένει τα μπαμπακερά
Πράσινα έχει τα μάτια
κι η φωνή της βιολετιά
Αχ έρωτα!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα…
Τρέχει το νερό στʼ αυλάκι
Με τον ήλιο στην καρδιά του
Τραγουδάει ένα σπουργίτι
πάνω στη μικρή ελιά
Αχ έρωτα!!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα…
Κι όταν θα `χει αποσώσει
Όλο το σαπούνι η Λόλα
Θα `ρθουν οι μικροί Τορέρος,
Οι Τορέρος οι μικροί
Αχ έρωτα!!
Στην ανθισμένη την πορτοκαλιά από κάτω
Αχ έρωτα…
φιλάκια