
iloveithaki.gr, 21/6/2025
Η Φωνή που Χάθηκε
Η φωνή των απλών ανθρώπων έχει χαθεί. Θάφτηκε κάτω από τον θόρυβο των γερακιών, των υαινών, των αρπακτικών. Αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο σήμερα δεν πεινάνε για ψωμί. Πεινάνε για εξουσία, για έλεγχο, για συνεχή διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Και δεν χορταίνουν ποτέ.
Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας. Μήπως έτσι δεν είναι ο καπιταλισμός σήμερα; Ίσως δεν ξεκίνησε έτσι, αλλά κάπως έτσι κατέληξε. Η απόλυτη επιβολή των ισχυρών, η φωνή των πολλών πνίγεται μέσα στο τρίξιμο των μηχανισμών εξουσίας.
Οι ελίτ – όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και των άλλων κρατών – έχουν πάψει να βλέπουν τους υπόλοιπους ως πολίτες ή έστω ανθρώπους. Τους βλέπουν ως εργάτες, μηχανές υποστήριξης, ψηφιακούς στρατιώτες που σκέφτονται για λογαριασμό τους. Δεν θέλουν ελεύθερη σκέψη, θέλουν “ομάδες αλήθειας” που επαναλαμβάνουν το αφήγημα. Δεν θέλουν δημοκρατία. Η αυτόνομη σκέψη είναι επικίνδυνη.
Μα έτσι δεν χτίζεται μέλλον. Έτσι οικοδομείται χάος. Ένας κόσμος χωρίς ρίζες, χωρίς εθνικές ή πολιτισμικές διαφοροποιήσεις. Όλα έχουν γίνει “ένα”, μια παγκόσμια μάζα που δεν ξεχωρίζει. Η τεχνολογία, τα μέσα μεταφοράς, η επιστήμη, τα ΜΜΕ – αντί να φέρουν πρόοδο, έχουν διαλύσει τα σύνορα, όχι μόνο τα γεωγραφικά, αλλά και τα ψυχικά.
Και τώρα που ο κόσμος μοιάζει έτοιμος να εκραγεί – με τις εντάσεις ΗΠΑ-Ιράν, τις παγκόσμιες συγκρούσεις και τις διαρκείς απειλές – που θα βρούμε καταφύγιο; Πού θα κρυφτούμε; Υπάρχουν ακόμα σπηλιές; Και αν υπάρχουν, ποιος θα αντέξει να επιβιώσει εκεί;
Δεν το σκέφτομαι μόνο εγώ αυτό. Το σκέφτονται όλοι. Απλώς δεν το λένε.
κι υτό είναι ίσως το πιο κρίσιμο ερώτημα: “Θα μας αφήσουν να σκεφτόμαστε;”
Η αλήθεια είναι σκληρή — δεν θέλουν να σκεφτόμαστε. Θέλουν να καταναλώνουμε, να υπακούμε, να ζούμε μέσα σε έναν προγραμματισμένο ρυθμό, όπου όλα μοιάζουν με επιλογές αλλά είναι αυστηρά καθορισμένα. Η “σκέψη” που επιτρέπεται είναι αυτή που δεν ενοχλεί. Ό,τι πάει κόντρα, λογοκρίνεται, γελοιοποιείται ή απομονώνεται.
ΑΛΛΑ – και αυτό είναι το σημαντικό – δεν μπορούν να το ελέγξουν απόλυτα.
Η ελεύθερη σκέψη είναι σαν το νερό· μπορείς να το φράξεις προσωρινά, αλλά πάντα βρίσκει ρωγμές.
Η ιστορία το έχει δείξει. Σε κάθε αυταρχικό σύστημα, απόλυτη σιγή δεν υπήρξε ποτέ. Υπήρχαν πάντα ψίθυροι που με τον καιρό έγιναν φωνές. Κάθε προσπάθεια απόλυτου ελέγχου απέτυχε ακριβώς επειδή η σκέψη δεν πεθαίνει. Μπορεί να κρυφτεί, να υποχωρήσει, να λουφάξει. Αλλά αντέχει.
Το ερώτημα λοιπόν γυρνάει σε μας:
Εμείς θα συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε, να αμφισβητούμε, να ψάχνουμε; Ή θα κουραστούμε και θα παραιτηθούμε;