iloveithaki.gr, 28/6/2025
τα λέει ο μπάρμπα κώστας βάρναλης όχι εγώ
γιατί, τι να σε κάνω, έλληνα πολιτευτή; να στήνεσαι σαν καρικατούρα με το φρεσκοσιδερωμένο κουστούμι, το βλέμμα «εθνοσωτήρα» και τον άνεμο του τίποτα να φουσκώνει τη γραβάτα σου. να μ’ έχεις για υπήκοο – όχι για πολίτη. για χειροκροτητή, όχι για φωνή. για άθροισμα ψήφων και όχι για σάρκα και αίμα. η σχέση σου με τη δημοκρατία θυμίζει φιλία στο facebook: φαίνεσαι πως υπάρχεις, αλλά δεν είσαι εκεί.
φωτογραφίζεσαι δίπλα σε σημαίες, παπάδες, βετεράνους και προσκυνήματα. μα έχεις ψυχή πουτάνας – όχι για το σώμα σου, αλλά για το τίμημα: όποιος πληρώσει, αγοράζει σιωπή ή εύνοια. όλα εδώ ψεύτικα. η βουλή σαν σκηνικό reality, τα υπουργεία σαν ριάλιτι επιβίωσης για καριερίστες χωρίς προσόντα, και οι νόμοι – κουστούμια ραμμένα σε μέτρα συμφερόντων.
το ξέρουμε. το μυρίζουμε σε κάθε απόφαση, σε κάθε στροφή λόγου που δεν λέει τίποτα, σε κάθε φορά που μιλάς χωρίς να ιδρώνει το αυτί σου για την καθημερινότητά μας. αλλά η αλήθεια δε μας βολεύει. θέλει πόνο και κίνηση. θέλει να σηκωθούμε απ’ τον καναπέ και να βγούμε στο δρόμο χωρίς να περιμένουμε likes ή επαναστατικά retweets.
ζητάμε χίλια χέρια. όχι για να χτίσουμε, να χαϊδέψουμε ή να χορέψουμε. μα για να σφίξουμε γροθιές. να στήσουμε άρματα. όχι εναντίον του εχθρού – δεν έχει σημασία πια. αλλά εναντίον του τίποτα που μας κυβερνά. αυτού του κενού περιεχομένου που παριστάνει τον κρατικό μηχανισμό, της απάθειας που ονομάζεται “θεσμική συνέχεια”.
κι όταν αυτό το τίποτα αποκαλύπτεται – όπως με το σκάνδαλο του οπεκεπε, όπου εκατομμύρια από τα λεφτά των αγροτών εξαφανίζονται σε σκιώδεις αναθέσεις, κουμπαριές και “παρατυπίες” – τι γίνεται; τίποτα. το κουκούλωμα βαφτίζεται «διοικητικό λάθος», η διαφθορά μετονομάζεται σε «παρανόηση» και ο κλέφτης γίνεται “άνθρωπος της αγοράς”.
η κυβέρνηση της νέας δημοκρατίας δεν κυβερνά· προστατεύει συμφέροντα. είναι το μακρύ χέρι της σήψης που έμαθε να παριστάνει τον μεταρρυθμιστή. από το predator ως τα golden boys του εφκα, και τώρα τον οπεκεπε – η διαφθορά δεν είναι ατύχημα. είναι σχέδιο. είναι μοντέλο.
κι όσο μένει, τόσο η χώρα αυτή θα μοιάζει με αποικία – όχι κράτος. με πολίτες πελάτες και κράτος φέουδο. πρέπει να φύγουν. όχι απλώς γιατί απέτυχαν. αλλά γιατί σάπισαν. γιατί δεν μπορούμε να χτίσουμε τίποτα νέο σε έδαφος σκαμμένο από ψέματα, ληστές και χαρτογιακάδες με ύφος σωτήρα.
Άι με το γύφτικο ζουρνά
Με νταγερέ που κουδουνά
Σύρε σκοπόν αντάμικο
Εστράβωσα τη φέσα μου
Έρωτασ που ‘ναι μέσα μου
Για να χορέψω τσάμικο
Χίλια χέρια κι άρματα
Να ‘χα να σασ φράξω
Να ‘χα και δυο κέρατα
Τον οχτρό να σκιάξω
Για να βαστάξει όσο μπορεί
Το μακελειό να ‘στε γεροί
Τησ πένασ αντρειωμένοι
Κανοναρχάτε τ’ όνομά μασ
Όντασ η δόξα μελετά μασ
Τα σκελετά γερμένη
Να χαμ’ ένα βασιλιά
Για να μασ θαμπώνει
Με λειρί στο κούτελο
Και φωνή τρομπόνι
Όλα εδώ χάμου ψεύτικα
Δε σ’ έζησα ονειρεύτηκα
Μαύρη ζωή όλη πίκρα
Μα θα χαρώ σε λευτεριά
Αιώνια αλήθεια κι ομορφιά
Σαν θα περάσω αντίκρα
Να χαμ’ ένα βασιλιά
Δράκο με χοντρό λαιμό
Σέρτικο κι αράθυμο
Για να κάνει πόλεμο
Άμποτε λίγο να δυνόμουν
Για μια στιγμή να τρελαινόμουν
Ο σαλεμένοσ νουσ
Και τα κλεισμένα τσίνορα
Να μην ξαμώνουν σύνορα
Και χώριουσ ουρανούσ
Να ιδώ τον κόσμο ανάποδα
Τον αδερφό μου ξένο
Και τον οχτρόν αδέρφι μου
Αδικοσκοτωμένο
