δδμανιάς: «ένας πλανήτης χωρίς φρένο και στο θιάκι ένα κρασάκι με(τά τις) ελιές»

iloveithaki.gr, 18/11/2025

πολιτικό σατυρικό χρονογράφημα του νιόνιου του μανιά του μήδη

κάπου ανάμεσα σε πολέμους, τηλεδιασκέψεις, λιμάνια και δήθεν «συνεργασίες», ο πλανήτης παίζει τάβλι — κι εμείς κοιτάμε σαν να βλέπουμε παράσταση που δεν πληρώσαμε, αλλά θα την πληρώσουμε στο τέλος.

ο τραμπ δηλώνει ότι μπορεί να μιλήσει στον μαδούρο για τα ναρκωτικά. βεβαίως. ο άνθρωπος που κάποτε μοίραζε αναρτήσεις σαν καραμέλες, τώρα παριστάνει τον διαμεσολαβητή, ο ειρηνοποιός πολεμοκάπηλος. η ηθική και η ουσία της κρίσης στη λατινική αμερική; λεπτομέρειες. θέαμα να γίνεται.

στο μέτωπο της ουκρανίας, οι ρώσοι προχωρούν — ποκρόφσκ, σαπορίζια, κι άλλα χτυπήματα στην οδησσό. εμείς, στο δικό μας μικρό ακρωτήρι της μεσογείου που το λέμε «δημοκρατία», σημειώνουμε στο περιθώριο: «πόσο ακόμη;».

η ελληνική αγροτική ανησυχία: καινούργια 300 αφμ στον οπεκεπε — και που είσαι ακόμα. και η δήλωση του πρωθυπουργού για πληρωμή του 70% των αποζημιώσεων για την ευλογιά αιγοπροβάτων και των επιδοτήσεων μέχρι τα τέλη του μήνα… ακούγεται σαν εκείνο το «θα γίνει αύριο». αύριο. πάντα αύριο. κι οι αγρότες περιμένουν με τα ρολόγια στο χέρι. η κυβέρνηση, από την άλλη, στέλνει νοερά το μήνυμα: «μη φωνάζετε, έρχονται τα χρήματα».

το λιμάνι της ελευσίνας παραχωρείται για χρήση στις ηπα ως διαμετακομιστικός σταθμός — για να ισορροπήσει, λέει, το λιμάνι στο κερατσίνι που κατέληξε στους κινέζους. λες και παίζουμε «πόσα λιμάνια μπορούν να αλλάξουν χέρια μέσα σε μία δεκαετία;». στο τέλος μάλλον δεν θα υπάρχει λιμάνι για ελληνικά σκάφη, θα χρειάζεται να περνούμε άδεια από κινέζους η αμερικάνους.

και η κυβέρνηση; στριμωγμένη με τις αποκαλύψεις στον οπεκεπε. σκάνδαλα, επιτροπές, δηλώσεις περί διαφάνειας. λέξεις που ακούγονται όμορφες αλλά στην πράξη μοιάζουν με ρεκλάμα σε βιτρίνα χωρίς προϊόν μέσα.

η ευρώπη πάλι έχει κολλήσει στο ίδιο τροπάριο: «κόψτε κοινωνικές παροχές για να ενισχυθεί η άμυνα». πρώτα το όπλο, μετά το σχολείο. πρώτα ο στρατός, μετά ο πολίτης. κι έτσι χτίζεται το μέλλον — με περικοπές και υποσχέσεις που θυμίζουν παραμύθια χωρίς τέλος.

η ελλάδα — και το θιάκι, που πάντα συμβολίζει τον προορισμό — κάθεται στο καφενείο του σύμπαντος, πίνει κρασάκι με μεζέ σ ένα πιατελάκι, νέο αγουρόλαδο, λίγο ψωμάκι και τρεις ελιές, στη σκιά και ρωτά: «ποιο είναι τελικά το σχέδιο;». το σχέδιο λέει: «υπομονή». αλλά η υπομονή δεν πληρώνει λογαριασμούς και δεν φτιάχνει λιμάνια. εμείς απλώς περιμένουμε να αλλάξει κάτι χωρίς να κουνηθεί φύλλο.

ο κόσμος μετράει πόντους, χτυπήματα, λιμάνια, επιδοτήσεις. κι εμείς μετράμε απορίες.

μικρές φράσεις. μεγάλα βάρη. κι ένα χαμόγελο ειρωνικό για να μη μας πάρει από κάτω.