
iloveithaki.gr, 20/12/2025
ένα σαρκαστικό κοινωνικό χρονογράφημα, από τον νιονιό τον μανιά του μήδη
«έξω η ελευθερία πεινάει.
μέσα η φυλακή ταΐζει.»
στην ελλάδα όταν πεινάς πας φυλακή.
στην ελλάδα όταν χρωστάς πας φυλακή.
στην ελλάδα όταν παραπονιέσαι πας φυλακή.
στην ελλάδα όταν δεν σ’ αρέσει η πολιτική της κυβέρνησης πας φυλακή.
στην ελλάδα οι αγρότες πρέπει να πάνε φυλακή.
για να μην διαδηλώνουν.
για να μην κλείνουν δρόμους.
για να μην ανοίγουν διόδια.
για να μην πετάνε τα προϊόντα τους στην άσφαλτο.
να τα πετάνε στο χώμα τους καλύτερα.
σιωπηλά.
στην ελλάδα όταν πας στα μπουζούκια σε θαυμάζουν.
στην ελλάδα όταν οδηγείς φεράρι σε θαυμάζουν.
στην ελλάδα όταν παίρνεις επιδοτήσεις ψεύτικες σε θαυμάζουν.
στην ελλάδα όταν πας σε εξεταστική επιτροπή και βρίζεις σε θαυμάζουν.
στην ελλάδα όταν πας διακοπές αράχωβα, ναύπλιο, χιονοδρομικά, σε θαυμάζουν.
δηλαδή σε λίγο δεν θα μείνει έλληνας ελεύθερος.
θα προτιμούν τη φυλακή.
για να τρώνε.
για να μην κρυώνουν.
για να μην έχουν έξοδα.
για να μην ενοχλούν τους πλούσιους.
για να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τσάμπα.
για να κάνουν γυμναστική στο προαύλιο.
για να ξεκουράζονται.
για να μην έχουν γκρίνια.
εκεί μέσα δεν έχει εφορία.
δεν έχει δάνεια.
δεν έχει sms επιβίωσης.
δεν έχει “κάνε υπομονή”.
μόνο πρόγραμμα.
σιωπή.
και ένα πιάτο φαΐ στην ώρα του.
η καλύτερη περίοδος για να πας φυλακή
για ήσυχες γιορτές
είναι τώρα.
έξω έχει φασαρία.
έξω έχει φτώχεια με βιτρίνα.
έξω έχει ελευθερία με όρους.
μέσα, τουλάχιστον,
ξέρεις γιατί είσαι μέσα.
Ήτανε όμορφο θαρρώ
Εκείνο τον παλιό καιρό
Το καπηλειό μου
Γιαλός, καημός και τσικουδιά
Βαρμένα μέσα στην καρδιά
Με τ’ όνειρό μου
Και κάθε μέρα αποβραδίς
Ντουγιουντισμένος ο Βαρδής
Με το λαγούτο
Με το κρασί του στον οντά
Στον αμανέ του να κεντά
Τον κόσμο ετούτο
Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
Που για δυο χείλια βυσσινιά
Τα σιγοπίνει
Παίρνει νερό σαν τραγουδεί
Που το λαγούτο του Βαρδή
Τον πόνο σβήνει
Θυμούμαι κάθε χαραυγή
Που ‘λεγα ο ήλιος να μη βγει
Στην αγκαλιά σου
Όνειρο βάρκα με πανιά
Να σεργιανίζω τον ντουνιά
Με τα φιλιά σου
Όνειρο βάρκα με πανιά
Να σεργιανίζω τον ντουνιά
Με τα φιλιά σου
Αργό το ζάλο μου, βαρύ
Ήτανε ψεύτικος μπορεί
Ο έρωτάς σου
Ρωτώ διαβάτες στα στενά
Αν είδαν μάτια καστανά
Σαν τα δικά σου
Πώς να δικάσω μια ζωή
Κι ένα αστέρι την αυγή
Που τρεμοσβήνει
Στο ερειπωμένο καπηλειό
Ένα μου όνειρο παλιό
Έχει απομείνει
Στο ερειπωμένο καπηλειό
Ένα μου όνειρο παλιό
Έχει απομείνει
