Καραδοκούν σαν δράκοι, οι σημερινοί υπαρκτοί κίνδυνοι –παγίδες, έτοιμοι ν΄αρπάξουν τα παιδιά μας : xουλιγκάνοι, faceboοΚ, xρυσαυγίτες, fitness freak, παραθρησκευτικές οργανώσεις, ουσίες, κλπ..
Οι περιστάσεις που ζούμε βρίσκουν τα παιδιά μας εκτεθειμένα, έρμαια και ευάλωτα. Αυτά που πεινάνε, υστερούνται και κρυώνουν; Εμείς, που λόγω αναγκών, τρέχουμε σαν τα σκυλιά όλη μέρα, για να καλύψουμε τα εντελώς αναγκαία και τα αφήνουμε μόνα τους; ΄Ετοιμη λεία στο πιάτο όλων των παραπάνω, σας λέω. Αφήσαμε τα παιδιά μας να κολυμπάνε χωρίς σωσίβιο, κυριολεκτικά, μέσα σ’ αυτή τη τρικυμισμένη θάλασσα της ανέχειας και της ανασφάλειας.
Να τα θωρακίσουμε, να τονώσουμε τις αντιστάσεις τους. Τα νεανικά φτερά τους είναι πολύ αδύνατα. Θυμάστε τον εαυτό σας 16, 18 και 20 χρονών; Τίποτα δεν σας σταματούσε! Αν εσπάγατε τα μούτρα σας κάπου και απογοητευόσαστε, πού βρίσκατε καταφύγιο και παρηγοριά; Στο φιλόξενο σπιτικό σας. Πού άλλου; Γεμίζατε μπαταρίες και ξαναβγαίνατε στο ρινγκ της ζωής. Τώρα; ΄Ερχονται κοντά μας τα παιδιά μας και δεν βρίσκουν τον γονέα-φίλο, να του εμπιστευτούν προβληματισμούς και άγχη να, του γλυκάνει την πληγωμένη καρδούλα του με μια αγκαλιά, βρίσκουν έναν άνθρωπο τσαλαπατημένο από την ζοφερή καθημερινή πραγματικότητα, μέσα στη κατάθλιψη, που δεν του περισσεύουν αποθέματα ψυχής. Πώς να συμπαρασταθεί, όταν ο ίδιος δεν μπορεί να σταθεί;
Αθάνατε, Αντώνη Σαμαράκη, πόσες φορές αυτά τα χρόνια δεν ήρθες στο νου μου, με το «Ζητείται Ελπίς» σου!
One Comment
aris
Φίλε έπιασες πολύ καλό μα και πολύ δύσκολο θέμα.
Είναι κάτι που αν είχε προβλεφθεί ίσως να μη έβρισκαν κάποιοι ελευθερίες και μονοπότια να μας φτάσουν ως εδώ.
Στην αποσύνθεση της Ελληνικής οικογένειας δούλεψαν και συνεχίζουν να δουλεύουν με διάφορα γνωστά μέσα, εκεί στηρίζονται και για το μέλλον.
Είναι κάτι που δεχτήκαμε όμως και εμείς σα γονείς με την απάθεια που δείξαμε.
Δεν είναι πρόβλημα της σημερινής κατάστασης μόνο, απλά τώρα που ζοριχτήκαμε τώρα αρχίζουμε να το καταλαβαίνουμε.
Ωραία το θέτεις πάντως και απλά.
Άντε τώρα όμως να δικαιολογήσεις στα παιδιά σου όλη αυτή τη βρομιά που αναγκαστικά πρέπει να τους πεις ότι υπάρχει γύρω τους.
Πρέπει πρώτα να δικαιολογήσει ο καθένας μας τον εαυτό του δύσκολο πράγμα.
Κινδυνεύεις να πάρεις την απάντηση «και τώρα έρχεσαι εσύ να μου κάμεις το δάσκαλο»?? Τόσο καιρό τι έκανες?
Απάντα εσύ να απαντήσω και εγώ φίλε.
Εμείς δικαιολογήσαμε τη προηγούμενη γενιά για ό,τι βρήκαμε ένεκα αγραμματοσύνης και αμάθειας.
Αυτά εμάς πως θα μας δικαιολογήσουν?? Ένεκα μαλακίας?
Και αν μας δικαιολογήσουν έτσι με ποιά λογική θα στηριχθούν στις ορμήνιες μας και θα μας εμπιστευθούν???
Δεν είναι εύκολα και για μας τα πράγματα φίλε, ας το παλέψουμε όμως, ας δώσουμε τουλάχιστο μια μάχη της προκοπής, άμα φορέσουμε τη πανοπλία και το κράνος μαχητές θα δείχνουμε εξωτερικά, μπορεί να πείσουμε.
Μπορεί να προσφέρουμε μια «ζεστή» γωνιά στα παιδιά μας έστω μπλοφάροντας, θετικό είναι και αυτό, το έχουν ανάγκη είναι η ελπίδα που λές