δδμανιάς: γιατί δεν θα παίξω ποτέ στο έργο σας

iloveithaki.gr, 16/4/2025

Όταν η άρνηση γίνεται πράξη αντίστασης και η μοναξιά του παρόντος πιο τίμια απ’ το μέλλον που μας σχεδίασαν.

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα σαν να ζούσα σε ένα σενάριο γραμμένο χωρίς εμένα. Σαν το μέλλον να είχε ήδη αποφασιστεί από άλλους – ανθρώπους πίσω από γραφεία, οθόνες, ή βάθρα εξουσίας. Κι εγώ, ένας απλός θεατής, παγιδευμένος στο παρόν, να παλεύω να καταλάβω αν είμαι ακόμα πρωταγωνιστής στη δική μου ιστορία.

Αυτό που λέω δεν είναι λόγια.Είναι κραυγή. Είναι στάση. Είναι το “ως εδώ” που κάποια στιγμή όλοι πρέπει να πούμε. Και το λέμε όχι από παραίτηση, αλλά από επίγνωση. Το έργο το ‘χουμε δει. Ξανά και ξανά.

Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που γύρισαν τις πλάτες τους σε ένα μέλλον στημένο. Ο Νίκος Μπελογιάννης, με το γαρύφαλλο στο χέρι και το χαμόγελο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, αρνήθηκε να παίξει το ρόλο που του είχε αποδώσει η εξουσία. Δεν ζήτησε έλεος – δήλωσε παρών στην αντίσταση και πλήρωσε το τίμημα. Όχι γιατί δεν φοβόταν, αλλά γιατί «συνένοχο στο φόνο δε θα τον είχαν».

Το ίδιο και οι φοιτητές του Πολυτεχνείου. Σήκωσαν ανάστημα ενάντια σ’ ένα μέλλον χτισμένο πάνω στη σιωπή και τον φόβο. Δεν ήξεραν αν θα νικήσουν. Ήξεραν απλώς ότι δεν άντεχαν άλλο. Το τανκς μπροστά στην πύλη ήταν ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που είχε ξεχάσει να ονειρεύεται. Κι εκείνοι, με τα γυμνά τους χέρια, γύρισαν την πλάτη στον εφιάλτη που τους σερβίριζαν ως κανονικότητα.

Η μοναξιά της άρνησης

Υπάρχει κάτι σπαρακτικά αληθινό στο να πεις όχι, το να τραβήξεις γραμμή και να μην περάσεις απέναντι, είναι μοναχικό. Μερικές φορές, ακόμα και οι κοντινοί σου σε κοιτούν με καχυποψία. “Έλα μωρέ, βολέψου”, σου λένε. “Όλοι έτσι κάνουν”. Μα δεν είναι όλοι. Δεν ήσαν όλοι τότε, δεν είναι όλοι και τώρα.

Είναι προσωπική υπόθεση η αντίσταση. Δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι η καθημερινή επιλογή να μη σε καταπιεί ο κυνισμός. Να πιστεύεις σε κάτι – έστω και μικρό. Μια πράξη καλοσύνης, μια λέξη αλήθειας, μια άρνηση συμμετοχής στο ψέμα.

Δεν θα σας ακολουθήσω στο μέλλον σας. Όχι επειδή δεν το θέλω – αλλά επειδή δεν το αντέχω. Το μέλλον που φτιάχνετε είναι φτιαγμένο από πλαστικά όνειρα, αριθμούς, επιδοτήσεις, αξιολογήσεις. Δεν έχει πρόσωπα, δεν έχει καρδιές. Θέλει υπακοή, σιωπή, αποτελεσματικότητα. Και προπαντός: καμία ερώτηση.

Αν είναι να σωθούμε, θα σωθούμε εδώ. Στο παρόν μας. Στην αλήθεια μας. Αλλά με καθαρή συνείδηση.

Δεν θα ζήσω με όρους που δεν επέλεξα. Δεν θα δεχτώ το μέλλον σας για δικό μου. Δεν θα συμμετέχω σε έργα που ξέρω πού καταλήγουν.

Θα μείνω εδώ. Στο παρόν. Να φυλάω – όχι Θερμοπύλες ίσως – αλλά τα δικά μου όρια. Κι όσο μπορώ, θα παλεύω να μείνει κάτι όρθιο, κάτι ανθρώπινο, κάτι δίκαιο.

Και αν δεν το αντέχετε, μη μετράτε πάνω μου. Ξεγράψτε με απ’ τα κατάστιχά σας.