«η αδικία και η ελπίδα περπατούν ξυπόλυτες»

iloveithaki.gr, 12/11/2025

άρθρο γνώμης του νιόνιου του μανιά του μήδη

όλοι θέλουμε ισορροπία.
να υπάρχει ελευθερία, αλλά όχι ασυδοσία.
να υπάρχει κράτος πρόνοιας, αλλά να μην πνίγει την πρωτοβουλία.
να υπάρχει δικαιοσύνη, χωρίς εκδίκηση και φανατισμό.
όμως αυτό δεν είναι εύκολο.
γιατί δεν είναι μόνο πολιτική υπόθεση, είναι ανθρώπινη.

οι μεγάλοι μιλάνε για ιδεολογίες.
ο τραμπ κάνει εβδομάδες αντικομμουνισμού σε μια χώρα με σαράντα εκατομμύρια φτωχούς.
ο πούτιν τιμά τα κομμουνιστικά κατορθώματα σε μια χώρα όπου η ελευθερία πνίγεται.
ο καθένας τους έχει το δικό του παραμύθι, μα οι λαοί πληρώνουν πάντα στο τέλος.

οι κυβερνώντες δεν είναι όλοι κακοί.
ίσως κάποιοι να πιστεύουν πως κάνουν το σωστό.
άλλοι θέλουν ένα κράτος δυνατό, με σκληρό καπιταλισμό.
άλλοι ένα κράτος που τα ελέγχει όλα.
και στις δύο περιπτώσεις, ο άνθρωπος μικραίνει.

το παιγνίδι παίζεται χωρίς εμάς.
με αίμα να κυλάει, με παιδιά που πεινούν, με κόσμους που διαλύονται.
και τότε αναρωτιόμαστε:
είμαστε τόσο κουτοί ή έχουμε κάτι άγριο μέσα μας που δεν αλλάζει;

ίσως να μην είμαστε καταδικασμένοι.
ίσως απλώς να ξεχάσαμε ποιοι είμαστε.

οι αρχαίοι έλεγαν πως η ύβρις φέρνει τη νέμεση.
ότι όταν ο άνθρωπος ξεπερνά το μέτρο, οι θεοί τον γκρεμίζουν.
ίσως οι θεοί να μην υπάρχουν πια.
μα η ύβρις υπάρχει ακόμα.
και μας τιμωρεί με τον ίδιο τρόπο.

μα δεν τελειώνει εδώ η ιστορία.
πάντα υπήρχαν λίγοι που κράτησαν το φως.
μια πράξη καλοσύνης, ένα βλέμμα, ένα παιδί που γελά.
αυτά σώζουν τον κόσμο λίγο λίγο, κάθε μέρα.

η ελπίδα δεν θα έρθει από τους ηγέτες.
ούτε από τα μεγάλα λόγια.
θα έρθει από τον άνθρωπο που σηκώνει τον διπλανό του.
από τη μάνα που μαθαίνει στο παιδί της να μη μισεί.
από τον δάσκαλο που επιμένει να διδάσκει την αλήθεια.
από τον εργάτη που δεν ξεχνάει να διεκδικεί.

ίσως η ελπίδα να είναι αυτό:
να μη συνηθίσουμε το κακό.
να μην πούμε ποτέ “έτσι είναι ο κόσμος”.
να θυμηθούμε ξανά πως είμαστε ικανοί και για αγάπη.
τότε, ίσως, να αλλάξει κάτι.