Η Ελλάδα καλώς ή κακώς βρίσκεται σε ένα από τα πιο σημαντικά σημεία στον χάρτη. Η λεγόμενη γεωπολιτική της θέση είναι η αιτία και όχι η αφορμή όλων αυτών των δεινών που την έχουν βρει τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον. Όπως άλλωστε λέει και ένας έγκυρος διπλωματικός αναλυτής αν η Ελλάδα βρισκόταν στη γεωγραφική θέση που βρίσκεται για παράδειγμα το Λουξεμβούργο τίποτε κακό δε θα είχε βρει τη χώρα μας και θα απολαμβάναμε και εμείς την άνεση και τα προνόμια αυτών που είναι έξω από τον χορό. Αυτό όμως δε συμβαίνει και καλό είναι να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα και όχι μια ιδεατή κατάσταση που όλοι θα ήθελαν να υπάρχει. Αν πάρουμε αυτά τα τελευταία 200 χρόνια και δούμε πως πορεύτηκε στο διάβα της Ιστορίας η Ελλάδα πραγματικά θα ανατριχιάσουμε αν συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί. Στο πέρασμα όλου αυτού του χρονικού διαστήματος η χώρα μας βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με πολύ μικρά διαλείμματα «ειρήνης».
Δεν έχει κάποιος παρά να ανοίξει μερικά βιβλία ιστορίας που αναλύουν με ιδιαίτερη διεξοδικότητα την Νεώτερη και Σύγχρονη Ιστορία της χώρας μας. Εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, παγκόσμιοι πόλεμοι, βαλκανικοί πόλεμοι, εμφύλιοι πόλεμοι, δικτατορίες, εθνικές καταστροφές. Ποτέ αυτή η χώρα δεν υπήρξε ήρεμη. Ποτέ δεν την άφησαν ήρεμη να τραβήξει τον δρόμο της. Μια πιο προσεκτική ματιά αλλά και εμβάθυνση σε αυτό που ονομάζουμε λεπτομέρειες και διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές των μεγάλων γεγονότων μας κάνει να αναζητήσουμε και άλλους λόγους. Λόγους που έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο παράγοντα και την ιδιοσυγκρασία μας, τη νοοτροπία μας ως λαού. Τα τελευταία είκοσι σχεδόν χρόνια οι Έλληνες έχουν αποδείξει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο το πως αντιλαμβάνονται το πιο ιερό δικαίωμα σε μια Δημοκρατία. Το δικαίωμα της ψήφου. Αυτό το πολύ μεγάλο όπλο το χρησιμοποιήσαμε όχι για το καλό της Δημοκρατίας και το γενικό καλό του συνόλου της κοινωνίας αλλά για την ικανοποίηση δικών μας μικρών και μεγάλων προσωπικών συμφερόντων. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι πολλοί το έκαναν και για να ικανοποιήσουν τάσεις ρεβανσισμού προς τον γείτονά τους, τον συνάνθρωπό τους. Η οπαδική συμπεριφορά και η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας, στάσης ζωής σε όλο τους το «μεγαλείο».
Αλήθεια ποιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας είναι έξω από αυτό που λέμε διαφθορά ή «μικροδιαφθορά»; Το πολιτικό σύστημα; Τα Μ.Μ.Ε; Οι διάφορες επαγγελματικές ομάδες και συντεχνίες; Ο λεγόμενος «απλός» λαός; Ποιο ακριβώς είναι εκείνο το υγιές κομμάτι που μπορούμε να στηριχτούμε πάνω του και να μη γκρεμοτσακιστούμε; Οι Ιταλοί προχθές με την ψήφο τους αντέδρασαν στα πλάνα των αρπακτικών των αγορών και της Γερμανίας της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Έστειλαν ένα μεγάλο μήνυμα στην Ευρώπη των τραπεζών, των καπιταλ(η)στών και της λιτότητας για τους λαούς. Οι Έλληνες με την ψήφο τους στις εκλογές του Ιούνη του 2012 φάνηκε να εγκρίνουν την πολιτική του Μόντι, του Παπαδήμου και κάθε άλλου παρόμοιου υπαλλήλου των τραπεζών αλλά και μιας παγκόσμιας δράκας διεφθαρμένων ανθρωποειδών που διαφεντεύουν τις τύχες των λαών του πλανήτη. Δεν έχουν όνομα και διευθύνσεις. Τους αποκαλούν αγορές, δανειστές, πιστωτές.
«Αναστατώθηκαν» λοιπόν οι αγορές, «ανησύχησαν» οι δανειστές, «ταράχτηκαν» οι πιστωτές και η ευρωπαϊκή «έννομη» τάξη των υπανθρώπων και των υπαλλήλων τους. Όταν αφήνουμε αυτούς να μας κυβερνούν τις ζωές γιατί να μην αφήσουμε να το κάνει ο Γκρίλο στην Ιταλία; Χειρότερος θα είναι; Και εδώ οι Έλληνες είχαν την απάντηση. Χρυσή Αυγή. Πουθενά δεν τους πιάνεις. Οι Έλληνες δεν ψήφισαν τους νεοναζί για να αλλάξουν την ασκούμενη πολιτική αλλά για να «δείρουν» αυτούς που πλέον δεν είναι ικανοί να τους κάνουν τα χατίρια και τα ρουσφέτια. Το ότι η Χρυσή Αυγή είναι οι μπράβοι και υπηρέτες του υπάρχοντος σάπιου πολιτικού συστήματος ούτε καν περνά από το μυαλό τους. Δεκάρα δε δίνουν για τον συνάνθρωπο παρά μόνο για την πάρτη τους και τη δική τους οικογένεια. Γιατί λοιπόν να μη το κάνουν και οι βουλευτές που έχουν και την εξουσία στα χέρια τους;
Οι Έλληνες δεν αντέδρασαν στο Καστελόριζο και στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, δεν αντέδρασαν στα ντόπια συμφέροντα που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες τον παραγόμενο πλούτο αυτής της χώρας, δεν αντέδρασαν στην ισοπέδωση της ζωής τους από τα Μνημόνια και των ασπόνδυλων που τα υπηρετούν. Φταίει ο Καπιταλισμός; Καπιταλισμό,οπως φαίνεται, δεν είχαμε ποτέ σε αυτή τη χώρα. Αυτό το μόρφωμα που επικρατεί στην κοινωνική πυραμίδα από πάνω μέχρι κάτω μάλλον ως Καμόρα μπορεί να χαρακτηριστεί παρά ως καπιταλισμός. Για να ξέρουμε τι λέμε και να μη χάνουν και το νόημα οι λέξεις. Το ποιοι είναι οι νονοί, ποια τα εκτελεστικά όργανα και ποια τα τσιράκια πολύ ευχαρίστως να το αναλύσουμε αρκεί να παίξουμε με όρους και κανόνες. Ναι, ακόμα και η Μαφία είχε και έχει κανόνες. Εμείς σήμερα αγνοούμε μέχρι και αυτό. Η χώρα μας ανέκαθεν ανήκε σε σφαίρες επιρροής των δυνατών του πλανήτη. Είτε αυτός ήταν ο αμερικάνικος παράγοντας είτε ο γερμανικός μέσα στον οποίο μας έχουν βάλει με το ζόρι.
Είναι εντελώς διαφορετικό όμως το να βρίσκεσαι μέσα σε μια σφαίρα επιρροής και να «παίζεις» και εσύ, να είσαι συμμέτοχος στο παιχνίδι με ισχυρή διπλωματία και επίγνωση της θέσης σου από το να είσαι με τη δική σου υπογραφή προτεκτοράτο ή αποικία χρέους μιας άλλης χώρας που έχει αιματοκυλίσει δύο φορές την ανθρωπότητα και επιχειρεί να το κάνει και μια τρίτη και τελευταία (ότι και να γίνει) φορά τώρα. Στη μια περίπτωση είσαι ρεαλιστής και προσπαθείς να καρπωθείς για τον λαό σου το μέγιστο δυνατό όφελος και να ζεις αξιοπρεπώς. Στην άλλη περίπτωση είσαι μια θλιβερή μαριονέτα που εξυπηρετείς δικές σου αλλά και της παρέας σου φιλοδοξίες και ιδιοτελή συμφέροντα επιλέγοντας όμως για τη χώρα και τον λαό σου τον ρόλο του ανδράποδου και του ξενόδουλου. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τέρμα τα ψέματα. Από τη μια πλευρά, η Ιστορία έχει δείξει ότι επαναλαμβάνεται αλλά αν προσπαθήσεις να τη μιμηθείς μόνο χωρίς να βάλεις τη δική σου πινελιά τότε το κάνει μόνο ως φάρσα και με καταστροφικές συνέπειες. Δε μπορούμε πάντα να τη γλιτώνουμε επαναλαμβάνοντας λάθη του παρελθόντος. Από την άλλη πλευρά, δε μπορούμε να εμπιστευτούμε τις τύχες της χώρας σε αυτούς που την οδήγησαν ως εδώ και απαιτούν να συνεχίσουν να την οδηγούν. Αυτό είναι η μέγιστη ύβρις και η τιμωρία είναι κάτι που φαίνεται ότι δε μπορεί πια να αποφευχθεί.
Τελειώσαμε ως χώρα; Το παιχνίδι είναι χαμένο; Θα το δούμε … Όλα είναι στο χέρι μας.
http://www.periodista.gr/
One Comment
aris
Κατά τη γνώμη μου πάντα πολύ ωραίο άρθρο ανέβασες φίλε «καλάγεμου».
Με δυο λέξεις τα λέει όλα και χωρίς στριφνές αναλύσεις.
Δε θα συμφωνήσω ότι το παιχνίδι είναι χαμένο μόνο, και όχι γιατί είμαστε ικανοί να το κερδίσουμε εμείς αλλά γιατί οι επιβήτορες δεν θέλουν καμία χώρα της περιοχής να ισχυροποιηθεί και να πουλήσει τσαμπουκά.
Ανέκαθεν βοηθάνε τον ένα ή τον άλλον ώστε να υπάρχει ισορροπία δυνάμεων,
Τόσα αεροπλάνα εσύ τόσα οι απέναντι. Τόσα πολεμικά πλοία εσύ τα ίδια οι απέναντι.
Αυτό μας έχει σώσει και θα μας σώσει και στο μέλλον.
Εμείς είτε το θέλουμε είτε όχι έχουμε να παλέψουμε πάντα με προσχεδιασμένες καταστάσεις μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που μόνο με κινήσεις πατριωτισμού και πονηριάς αλά Οδυσσέα μπορούμε να ξεγλιστράμε και να μη πέφτουμε σε συμφορές.
Έπρεπε λοιπόν από όταν ιδρύθηκε το νεοελληνικό κράτος η παιδεία μας να είχε στραφεί σε αυτές τις λογικές.
Αντίθετα εγκλωβίστηκε σε παλληκαριές, θρησκευτικές διαφορές, και οπαδιλίκι πράγματα που εύκολα σε οδηγούν πίσω από τον κάθε υποστηριχτή (πράκτορα μυστικών υπηρεσιών), ξένων συμφερόντων.
Μια και αναφέρθηκαν οι Ιταλοί το 40΄ τους έβαλε ο Μουσολίνι να πολεμήσουν την Ελλάδα, φοβερές διαφορές πολεμικής μηχανής.
Γιατί χάσανε μόνο από τη παλληκαριά και της θυσίες του Έλληνα οπλίτη, και λαού?
Η γνώμη νου είναι ότι στον έτσι τους τον γράψανε οι περισσότεροι, αγγαρεία κάνανε.
Και ο Έλληνας εξυπηρέτησε με το αίμα του τα συμφέροντα των μεγάλων που για ευχαριστώ του τραβήξανε και έναν εμφύλιο για να μη δει ποτέ άσπρη μέρα.
Οι άλλοι φτιάχνανε τα σπίτια τους μετά τσι μπόμπες και μεις οι μαλάκες γκρεμίζαμε και αυτά που είχαν απομείνει, αντί να έχουμε τη παιδεία να καρπωθούμε τα κέρδη της πλευράς των νικητών.
Αυτός είναι ο έξυπνος άνθρωπος, όχι αυτός που πολεμάει και δε ξέρει να καρπούται τα κέρδη από το πανάκριβο αίμα που έχυσε.
Αλλά δεν έχουμε τις γνώσεις σα λαός να κάμουμε κάτι τέτοιο, γιατί από παιδάκια στο Δημοτικό δεν άνοιξε το στόμα του ένας δάσκαλος να μας ξεστραβώσει, να είμαστε παλληκάρια μεν, αλλά όχι κουτόβλαχοι που δεν ξέρουν να διαχειριστούν ούτε το σπίτι τους.
Θα χρησιμοποιήσω και λίγο τη διαίσθηση μα περισσότερο λογική.
Το παιχνίδι δεν είναι χαμένο αλλά θέλει υπομονή και ομαδικότητα!
Και εγώ σε προηγούμενες σκέψεις μου εναντίων πολλών διετύπωσα απόψεις όμως κάλιο να χάνεις τα λιγότερα παρά να σου μένει ο τσαμπουκάς και την άλλη μέρα να τον χάνεις επαιτώντας με το χέρι απλωμένο στη γωνία.