Δύο συνεχόμενες Παρασκευές στη λαϊκή της γειτονιάς, δύο λάθη. Τη μία με αχλάδια. Βαστούσα στα χέρια τσάντες με άλλα ψώνια και, αντί κάπου να τις ακουμπήσω και, με χέρια ελεύθερα, να διαλέξω, είπα στον μανάβη να μου διαλέξει πέντε αχλάδια. Μου «διάλεξε» έξι, για να τα… στρογγυλέψει, και όταν έφτασα στο σπίτι πέταξα τα δύο, έφαγα και ένα, για να μην το πετάξω την άλλη μέρα.
Την επόμενη Παρασκευή την έπαθα με βερίκοκα. Δεν κρατούσα τσάντες, αλλά έδειξα υπερβολική εμπιστοσύνη στον μανάβη και ζήτησα να μου βάλει ένα κιλό. Το… στρογγύλεψε κι αυτός (στρογγυλεύονται και τα κιλά!). Ετσι βρέθηκα με μαρμελάδα που δεν την είχα στο πρόγραμμα.
Δεν θέλει μόνο γνώση, θέλει και τέχνη το ψώνισμα. Ομως, προπαντός, θέλει όρεξη, κέφι και έμπνευση. Αν είσαι βαρύς κι ασήκωτος, στενόχωρος, κακόκεφος και ζοχάδας εκείνη τη μέρα, καλύτερα να το αποφύγεις. Γιατί, αν δεν το αποφύγεις και επιμείνεις να ψωνίσεις, βιαστικά ή από συνήθεια, τότε πολλά μπορεί να συμβούν: Να μην έχεις επαρκή ενημέρωση, ώστε να μπορείς να συγκρίνεις, να κρίνεις, να διαλέξεις και τότε να αποφασίσεις να ψωνίσεις. Να σου πουλήσουνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή περκάλι για βελούδο. Να σε ξεγελάσει η (περιποιημένη) μόστρα και να δεις, όταν φτάσεις στο σπίτι, στη σακούλα σκαρταδούρα.
Κυρίως, να σου πουλήσουν το παραγινωμένο, ακόμα και το σάπιο για ώριμο. Η ωριμότης (στο φρούτο) είναι εξαιρετικά επισφαλής υπόθεση. Αν δεν προσέξεις, μπορεί το πράγμα να σου βγει σαπάκι. Και τότε, όπως αναγραφόταν στις πινακίδες των παλαιών καταστημάτων: «Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου» και «Πίστωσις δεν δίδεται». Στις λαϊκές, οι συναλλαγές είναι όλες τοις μετρητοίς!