δδμανιάς: στην ιθάκη των μύθων

iloveithaki.gr, 17/10/2025

γράφει ο νιόνιος ο μανιάς του μήδη

το σώμα της κοινωνίας και ο φόβος της φύσης

η κοινωνία θέλει να λέγεται υγιής
μα χτίστηκε πάνω σε απαγορεύσεις
στην καχυποψία προς το σώμα
και κυρίως προς το σώμα της γυναίκας

ο γάμος, οι ρόλοι, η ντροπή, οι τύψεις
δεν είναι θεσμοί αγάπης
είναι εργαλεία ελέγχου
μηχανές τιθάσευσης της φύσης

η φύση όμως ξέρει τι κάνει
η γέννα, η φροντίδα, η επιθυμία
είναι συστήματα ισορροπίας
κι εμείς τα λέμε “αμαρτίες” ή “υποχρεώσεις”

ό,τι ονομάστηκε πατριαρχία
είναι φόβος μεταμφιεσμένος σε νόμο
φόβος για το άγνωστο μέσα μας
για τη δύναμη του διαφορετικού

στην ιθάκη των μύθων
οι άντρες έλειπαν στον πόλεμο
κι οι γυναίκες κρατούσαν τη ζωή όρθια
μα η ιστορία έγραψε μόνο τους άντρες
σαν να ’ταν οι μόνοι που επέστρεψαν

οι αρβανίτικες ρίζες της βίας
το πείσμα της επιβολής
το δίκιο του δυνατού
όλα αυτά κουβαλούν τον ίδιο ιό
την αυταρχία που δηλητηριάζει τη συμβίωση

μιλάμε για υγιεινή διαβίωση
μα ζούμε με τοξικούς κανόνες
αντί για φως, τάξη και ελευθερία
προσφέρουμε σκιά, ενοχή και φόβο

η κοινωνία χρειάζεται αποτοξίνωση
όχι από τις γυναίκες, ούτε από τα ένστικτα
αλλά από το ψέμα της υπεροχής
γιατί η φύση δεν θέλει αφεντικά
θέλει ισορροπία

μια κοινωνία μετά την αποτοξίνωση
θα μιλάει πιο αργά
θα κοιτάζει στα μάτια
δεν θα χρειάζεται να κρίνει για να υπάρξει

οι γυναίκες δεν θα ζητούν άδεια να είναι ελεύθερες
κι οι άντρες δεν θα φοβούνται να είναι τρυφεροί
τα σώματα θα θυμούνται τη φυσική τους σοφία
και ο έρωτας δεν θα είναι διαπραγμάτευση αλλά κίνηση ζωής

οι γέροι θα λένε ιστορίες χωρίς ντροπή
οι νέοι δεν θα χρειάζονται μάσκες
η εργασία δεν θα είναι φυλακή αλλά συμμετοχή
η τέχνη θα είναι ξανά καθημερινή αναπνοή

οι πόλεις θα μυρίζουν χώμα
και τα σχολεία θα μαθαίνουν παρατήρηση, όχι υπακοή
η διαφορά δεν θα γεννάει φόβο
θα γεννάει περιέργεια

κανείς δεν θα χρειάζεται να εξηγεί γιατί υπάρχει
και κανείς δεν θα φοβάται να χαθεί
γιατί η ζωή θα έχει ξαναγίνει αυτό που ήταν πάντα
μια συνεχής μεταμόρφωση χωρίς αφεντικά και χωρίς υποτακτικούς

κι εκεί, ίσως για πρώτη φορά,
η λέξη άνθρωπος θα ακουστεί σαν ανάσα κι όχι σαν όρος

χαρισμένο σ όλες τις γλυκές σιβαρίτισες που γνώρισα στη ζωή μου