09.12.2017, 20:54 |εφσυν
Την ώρα που ο Τούρκος πρόεδρος επισκεπτόταν την Αθήνα και στη συνέχεια την Κομοτηνή, απαντήσεις σε όλα τα διλήμματα και τους προβληματισμούς, σε όλες τις προκλήσεις και τις αντεγκλήσεις των κυβερνήσεων Ελλάδας – Τουρκίας προσπαθούσε να δώσει μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, έναν τρόπο καλλιτεχνικό, πολιτισμικό, πολιτιστικό, αλλά ταυτόχρονα τόσο ρεαλιστικό και ανθρώπινο, μια θεατρική παράσταση που ανέβηκε χθες (παίζεται και σήμερα) στη Θεσσαλονίκη, στο κέντρο πολιτισμού «Αλέξανδρος».
Πρωταγωνίστριες δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, αλλά εννιά γυναίκες μουσουλμάνες και χριστιανές που ζουν στην Κομοτηνή, εργάζονται εκεί, κάποιες μεγαλώνουν τα παιδιά τους και προσπαθούν να φωτίσουν τη ζωή τους με αλληλοκατανόηση, με ανοχή, με συμβίωση και συμφιλίωση, καταπολεμώντας τον φόβο και την προκατάληψη.
Εννέα γυναίκες της Κομοτηνής μιλούν για την πόλη τους, τη ζωή μέσα σ’ αυτήν, τα κρυφά, τα φανερά και τα ανείπωτα. Ξυπνούν μνήμες και εμπειρίες, λέγοντας αλήθειες που ποτέ δεν λέγονται εύκολα.
Το «peace talk», όπως λέγεται το έργο που εμπνεύστηκε και ανεβάζει η Χριστιάνα Λαμπρινίδη, μπορεί να συνέπεσε με την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα, αλλά μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας για τη ζωή των ανθρώπων στην Κομοτηνή και πραγματεύεται την «πρόβα για την αληθινή συμφιλίωση», όπως λέει η δημιουργός στην «Εφ.Συν.».
Σύμφωνα με την ίδια, «οι εννιά αυτές γυναίκες αντιπροσωπεύουν ουσιαστικά όλη την Κομοτηνή, γιατί προέρχονται από διαφορετικές ζωές, αποτελώντας το ουράνιο τόξο για την πόλη».
Στη σκηνή είναι η ίδια η Κομοτηνή, που την παρουσιάζουν όπως τη ζουν, όπως περνάνε οι μέρες τους και οι μήνες τους. Ταυτόχρονα παλεύουν και μιλούν για την Κομοτηνή που θέλουν.
«Το έργο στηρίζεται σε μια τεράστια σύγκρουση, που είναι η αφετηρία για να περάσουμε στην κατανόηση και τη συμφιλίωση. Δεν είναι φίλες, αλλά μιλάνε μεταξύ τους για θέματα που δεν μιλάει κανείς, όπως η θρησκεία, η ιθαγένεια, τα σύνορα και τι μπορούν να κάνουν ώστε να έρθουν κοντά, παραβιάζοντας αυτό που δεν θέλουν άλλο να ζουν», μας λέει εμφατικά η δημιουργός.
Το feed back το έδωσαν οι τρεις μεγάλες πόλεις της Θράκης –Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη και Κομοτηνή– για μια παράσταση με δύο διαλόγους, έναν ορατό κι έναν μη ορατό, υπόγειο…
«Ομως και οι δύο διάλογοι είναι εξίσου δυνατοί και στα δύο επίπεδα», εξηγεί η Χριστιάνα Λαμπρινίδη. Οι Ελληνίδες ξεκινούν φοβισμένες, οι μουσουλμάνες όχι. Αυτός ο φόβος καταλύεται καθώς η παράσταση καταλύεται.
Κομμάτι ουσιαστικό του έργου είναι ότι πρωταγωνιστούν αληθινές κάτοικοι της Κομοτηνής που δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, γι’ αυτό και πρόκειται για μια παράσταση άκρως πολιτική.
Τα κείμενα των διαλόγων έχουν γραφτεί από τις ίδιες! Αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους. Ανάμεσά τους αγρότισσες, μια ιδιοκτήτρια σχολής καλών τεχνών, άλλη υπάλληλος, άλλη φοιτήτρια τουριστικών επαγγελμάτων, άλλη γιατρός χειρουργός και μία… θεολόγος!
Το μήνυμα
«Θεωρώ πολύ σοβαρό ότι έχουμε την Κομοτηνή των γυναικών στη Θεσσαλονίκη με εννιά γυναίκες της Θράκης αληθινές, που λένε μια άλλη ιστορία. Είναι ένα δείγμα δημοκρατίας για τον τρόπο που η Ελλάδα επιτρέπει μια πράξη συμφιλίωσης ουσιαστικής, την ώρα μάλιστα που ο Ερντογάν είναι εδώ με μια συγκεκριμένη ρητορική. Από την άλλη, η ίδια η Κομοτηνή μιλάει σ’ αυτό το έργο. Μην παραβλέπουμε ότι η συνθήκη της Λωζάννης είναι αυτή που όρισε αυτή την πόλη και μεγαλώνουν άνθρωποι μ’ αυτήν. Πρέπει να ακουστεί η ίδια η μειονότητα και να πει αυτό που θέλει. Η πραγματική πρόκληση είναι να γίνει σεβαστή αυτή η συνύπαρξη που τα δύο κράτη ουσιαστικά απλώς την παρατηρούν. Η πρόκληση χτυπάει πάνω στο έργο και η πρόκληση του Τούρκου προέδρου χτυπάει σ’ αυτή την παράσταση. Η δύναμη της Κομοτηνής προέρχεται μέσα από τη δύναμη της συμβίωσής τους και αυτή η αξιοπρέπεια πρέπει να τους αναγνωριστεί. Και στους μεν και στους δε», ξεκαθαρίζει στην «Εφ.Συν.» η δημιουργός.