Χρωστάω, χρωστάς, χρωστά….

Διακρίνω ή κάνω λάθος και είμαι μυγιασμένη, σε ωρισμένους κοντινούς μου και μη ανθρώπους-που δεν είχαν την ατυχία όπως εγώ, να δανειοδοτηθούν από Τράπεζες, την τελευταία δεκαετία- ένα κάποιο περιπαικτικό χαμογελάκι, ένα υπεροπτικό υφάκι, όταν μου λένε με…οίκτο και ευχαρίστηση(!) : “Πως πάνε τα δάνειά σου ; Το παλεύεις ακόμα;.” Δηλαδή, σε σκέτα ελληνικά: “δεν πέθανες ακόμα; Δεν στα πήρανε όλα, να σε δώ τελειωμένο και να πιώ μέλι;”

Δεν μας φτάνει, βρε συνέλληνες, η κατάντια μας, εμάς που ρισκάραμε, πήραμε δάνεια ν’αποτελειώσουμε μια επένδυση, που στο κάτω-κάτω καλό θα έκανε στον τόπο μας, που βρισκόμαστε με το ένα πόδι έξω από τις περιουσίες μας, που απειλούμαστε καθημερινά από τις ψυχρές και αδίστακτες εισπρακτικές, που το μέλλον των παιδιών μας είναι αβέβαιο και ανασφαλές, έχουμε κι εσάς τους… συμπάσχοντες συνανθρώπους μας, να μας δουλεύουν κι από πάνω.

Ευχαριστούμε πολύ για τη συμπαράσταση, δεν θέλουμε άλλη. Από συνείδηση πως τα πάς, φίλε;

Άλλη μια φορά να μου τα τα πείς αυτά τα αλληλέγγυα και συμπονητικά λόγια, θα φας κάτι καρπαζιές, που θα είναι όλες δικές σου. Δεν σε αντέχω άλλο.

Εσύ βρε φίλε, τι τα έκανες τα λεφτά σου, αυτή την κρίσιμη δεκαετία που δινόταν πακτωλός δανείων;

Μασούρια, θα μου απαντήσεις. Eκεί που σου ευχομαι να τα βαλεις, πονάει. Πόνεσε κι εσύ λιγάκι.

Μια Θιακιά