thegreekcloud| 06.06.2016 | 16:41
Ενίοτε μπαίνω στην κοιλιά ενός πλάσματος που με καταβροχθίζει και με χωνεύει ελαφρύτερη -όχι κατά τα μέτρα της ζυγαριάς μα τα πραγματολογικά, τα οντολιγικά, αυτά τα ανεκτίμητα μέτρα της βιωματικής αντίληψης τη ζωής,
Ίνες και ιστοί από κλαριά περικυκλώνουν τον ουράνιο θόλο, γενναίοι αμετακινητοι φρουροί των αθηναϊκών μυστικών από αυτόν τον εμετό του νέφους και της τραγικής ειρωνίας της ιστορικής πρωτεύουσας που λιώνει τις γυάλινες ευτυχίες μητεράδων και εφήβων.
Μέσα στην καρδιά της πόλης, μιας πόλης τόσο σκληρής και πέτρινης όπως η Αθήνα, παραλύει λίγο η αστική μακάβρια ψευδαίσθηση πως σου ανήκει ό,τι πατάς με τις ρόδες του αυτοκινήτου σου. Μέσα σε αυτό το δάσος περπατάνε πόδια με λειψά όνειρα, μα με διάθεση οξυγονούχα για επαναπατρισμό.
Η φύση δεν παρατάει την ομορφιά της. Δεν είναι ανθρώπινο δέρμα και λαιμοί από τον χρόνο θυσιασμένοι ντόμπρα που οι κάτοιχοι τους λένε πως χρειάζονται φτιάξιμο από γιατρούς που φακελώνονται, κρέμες από πλακούντα και ό,τι άλλη μαλακία έρθει σε κάτι πρωταγωνίστριες με έπαρση θορυβώδη. Και τρέχουν πίσω από τα νεανικά αιδοία που χάνουν, σε κάτι μπασμένα ανθρωποειδή που νιώθουν τον χρόνο να τους απομυζά κάτι από την ωραιότητά τους. Θεε μου, πόση δειλία κρύβουν οι άνθρωποι για να μην τους ερωτεύεσαι.
Η φύση είναι μια λαμαρίνα όπως αυτές οι ατσαλάκωτες των σταυροφόρων στα εχθρικά κοπάδια δοράτων και αντιστέκεται στα θηριώδη σαρακοβόρα δόντια της ασφάλτου, της πολυκατοικίας, των απεργιών, της βιασύνης.
Όλα θα πάνε καλά.
Δειτε επίσης: